Baskın Olan Kazansın (Bxb)

Vicdan

Aldığım nefesi bile hissedemiyorum... Varlığımı hissedemiyorum ve aslında suan en çok yok olmayı istiyordum

Sevdigim adam bana, benden ne kadar nefret ettiğini anlatmıştı saatlerce. Ailesinin katili olduğumu defalarca bilmeden yüzüme vurmuştu. Her sözünde biraz daha öldüm.

Gecelerce annesini özlediği için ağlayan cenki... Aslında ağlatan bendim. Hayatını elinden alan cani bendim. Bu yüzden onunla aynı gün buraya gelmiştim... Onunda hayatını mahvetmiştim .

Şimdiye kadar herkes bana canavar demişti benden nefret etmişti, katil olduğumu söylemişti... Ama ben ilk defa kendimi gerçek bir katil gibi hissediyordum. Cenkin sesiyle bakışlarımı dolu gözleri olan adama çevirdim

" sormak istiyorum sadece... Neden Serkan. Neden yaptılar bunu, benim Ailemden ne istediler Serkan."

Ben bir şey demeden öylece yüzüne baktım... İsteyerek yapmadım ki, isteyerek yapmadım. Bilseydim eğer senin ailen olduğunu kendim ölür yine onları öldürmezdim ama mecburdum.

" daha çocuktum Serkan... Bu acıyı niye yaşattılar bana "

Dedi. Niye yaşattın dedi... Kendi hayatınla birlikte benimde hayatımı niye mahvettin dedi. En kötüsü ben cevap bile veremedim. Sanki kalbimin kırıkları göz yaşına dönüşmüş gibi gözlerimden arka arkaya yaşlar akarken cevap veremedim. Cenk bana yaklaştı ve ellerini yanaklarıma koyup göz yaşlarımı sildi

"ağlama. Sadece anlatmak istedim sana. üzülme benim için"

Cevap bile vermezken ağlamam daha da şiddetlendi... Hala benim üzülmemi umursuyordu... Ben onun hayatını elinden almıştım ama o beni umursuyordu işte. Ağzımdan bir hıçkırık koptuğunda cenk beni göğsüne yaslayıp konuştu

" üzülme Serkan. Sana bunları anlattım çünkü bilmeni istiyorum ki... O gece bir katil yüzünden her şeyimi kaybettim ve sen benim kaybettiğim herşey oldun."

Hızla onu kendimden ayırdım... Her şeyini elinden alan bendim. Her şeyi değildim, ailesinin katiliydim. Hızla ayağa kalkıp dışarıya koştum... Gerçeği onu söyleyemedim. Senin aileni elinden alan bendim diyemedim, yıllarca intikam istediğin insanı korudun herkesten diyemedim ve bu acıların en büyüğüydü.

İlk defa birine kendimi açtım, ancak onunda hayatını elinden alan kişiydim.

Ne kadar koştum. Ya da nereye koştum bilmiyorum. Tek bildiğim ardı arkası kesilmeyen göz yaşlarım ve yağmurun olduğuydu.

Sevdiğim adamın hayatını mahvetmiştim. Sırf kendi hayatımı kurtarabilmek için. Herkes haklıydı... Ben bir canavardım...

Neden... Neden beni seçtin tanrım, neden hayatımı mahvetmek için beni seçtin.

Ne kadar süre koştum bilmiyorum. Her adımımda sanki kendimden, ailem bildiğim cenkten uzaklaşıyordum. Her adımda biraz daha kanıyordum... Gökdeniz olarak biraz daha ölüyordum, Serkan olarak biraz daha doğuyordum.

Sevdiğim adamın hayatını elinden almışken şimdi o beni kaybettiği ailesi yerine koymuştu... Benim yüzümden kaybettiği ailesi.

Gece saat neredeyse 2 olmuştu sokakta sadece sokak lambalarının cızırtılı sesi ve arada bir titreyen telefonumun sesi yankılanıyordu. Evdeki herkes defalarca kez aramışlardı. Aslında merak etmezlerdi ama son zamanlarda beni çok... Kabullenmislerdi.

Ayağa kalkıp yurda doğru ilerlemeye başladım... Az önce inkar edercesine koşan bedenim suan kabullenmenin ağırlığıyla olması gerekenden daha yavaştı. Yurda vardığımda saat kaçtı bilmiyorum. Umurumda da değildi zaten. Ben bir tarihte sıkışıp kalmışken saatin kaç oluğu umurumda bile değildi.