YAZGI

özel bölüm

BİR ANI

Gencecik yaşında gençliğini kaybetmiş insanlar tanımıştım ve bu insanlardan biri olmuştum.

Kaç yaşına gelirse gelsin hayatın daha yeni başlandığını düşünen insanlar tanımıştım ve bu insanlardan biri olmuştum.

Benim hayatım on iki yıl önce de yeniden başlamıştı, on yıl önce de, yedi yıl önce de ve bu yıl da yeniden başlayacaktı.

Hamileydim.

Üçüncü çocuğuma hamileydim ama şimdi kendimi tecrübesiz bir anne gibi hissediyordum.

Yetersiz hissediyordum.

Yunus'un çok ateşi vardı ve bir türlü düşmüyordu.

"Anne." dedi yanımdaki küçük beden, kardeşinin soğuk pansumanını yenilediğim sırada.

"Efendim bebeğim?"

"Yunus'un ateşi neden düşmüyor?"

Bilmiyordum.

Oğluma verecek bir cevabım yoktu.

Yunus dünden beri oldukça halsiz hissetsede bahçede abisiyle birlikte çok fazla zaman geçirdiği için böyle olduğunu düşünmüştüm ama gece çocukları kontrol etmek için odalarına geldiğimde bunun basit bir halsizlik olmadığını anlamıştım.

Batu ise Yunus'u duşa soktuğum sırada uyanmış ve bir daha da uyumamıştı.

"Bilmiyorum canım, odamdan telefonumu ve cüzdanımı getirir misin?"

Batu ricam üzerine yanımdan kalktıktan sonra odadan çıkmış ve saniyler içinde elindeki telefonum ve cüzdanımla birlikte geri dönmüştü.

Yunus'un ilk defa ateşi çıkmıyordu, çocuktu bu elbette hastalanabilirdi ama ilk defa ateşi bir türlü düşmüyordu.

Batu'nun uzattığı telefonu elime aldıktan sonra dudaklarımı Batu'nun saçlarının arasına bastırdım ve "Montlarımızı da getirir misin canım?" diyerek oğlumu tekrar odadan gönderdim.

Batu'nun odadan çıkmasıyla birlikte bakışlarım elimdeki telefona dönerken vakit kaybetmeden rehbere girmiş ve aradığım numarayı bulup telefonu kulağıma yaslamıştım.

"Efendim kızım?" diyerek telaşla açılan telefonla birlikte dudaklarımdan kısık bir "Anne." nidansı çıktı.

Gece üçü geçmişti ve endişelenmiş olmalıydı.

"İyi misin, bir şey mi oldu?" diye sordu endişeyle.

"Yunus'un ateşi bir türlü düşmüyor, acile götüreceğim. Merkezdeki hastaneye gelip Batu'yu yanımdan alır mısınız? Evde tek bırakamam ama sizi de bekleyemem."

"Tamam canım, geliyoruz biz." dedi annem endişeyle.

Sonlanan aramanın ardından odaya giren Batu benim montumu kucağıma bırakmış ve kendi montunu giymeye başlamıştı, akıllı oğlum hastaneye gideceğimizi anlamış olmalıydı.

Montumu hızla üzerime geçirdikten sonra Yunus'un montunu Batu'nun elinden almamıştım çünkü ateşini daha fazla yükseltmek gibi bir derdim yoktu, saniyler içinde kucağımdaki yerini alan Yunus uyanır gibi olsada onu sakinleştirmiş ve uykusuna kaldığı yerden devam etmesine sebep olmuştum.

"Anne sen hamilesin." dedi Batu merdivenlerden inmeye başladığımız sırada.

Barın özellikle ağır şeyler taşımamama dikkat ettiği için bu Batu ve Yunus'un da aklında kalmıştı.