TEHLİKELİ GÜZEL(tamamlandı)

Hoşa gitmeyen şeyler

!!Güncellenen Duyuru!!!
Kitaba başlayan veya başlamış olan arkadaşlar. Ben begenmesem bile birinin yaptigi yemegi yedikten sonra "eline sağlik" diyen biriyim. Bir bölümü 1000 kisi okuyup 100 kisi oy veriyorsa bu haksizliktir. Buraya son yayimladigim bölümden geliyorum ve 10 da 1'i oy vermis. Oy ile destegini gostermeyip üstune bolum istemek saygisizliktir. Bu cümlelerim okuyup begendigi halde oy vermeyen,unutan ve yeni bölum isteyenler icindir.

!!!

Umarım beğenirsiniz.Beğeni ve yorumları unutmayın.Fikirlerinizi merak ediyorum.♡

"Hayır"

"Evet"

"Hayır"

"Evet"

"Hayır!"

"Evet!"

"HAYIR!

"EVET!"

"Evet"

"Hayır"

"Hah! İşte bu sonunda kabul ettin sende " söylenirken yüzümde kocaman bir sırıtış vardı.

"Sen! Sen! Sen beni kandırdın!" homurdanan Dante'ye omuz silkerek cevap verdim. Hastane odasında uyandığımdan beri başımdaydı. Şimdi de adını dahi söyleyemediğim iğrenç hastane yemeğini bana zorla yedirmeye çalışıyordu.

Tek koluyla adını bilmediğim lapayı bana yedirmeye çalışıyordu. Şaşırtıcı olan iki şeyden biriydi bu. Diğeri ise ekipten kimsenin yanımda olmamasıydı. Ağbeyim bile yoktu.

Tek kişilik dar yatakta yanımda rahatsız bir şekilde oturduğu belli olan Dante hala sağlam koluyla bana kaşığı uzatıyordu. Başımı sağa sola sallayıp çocuk gibi dudaklarımı büzünce derin bir nefes verip kaşığı tabağın içine attı.

"Çocuk gibisin ajan!" onu duymazdan gelip kaşlarımı çattım.

"Dante sen de dinlenmelisin yaralısın ve dayak yemişsin"

"Hey! Ben dayak yemedim! Sadece zaman geçirmek için öyle gerekti. Vurulma olayı da boşluğuma geldi." omuz silkti "acımıyor bile!"

Tabi öyledir. Askıda olan yaralı koluna hafif bir yumruk attım. Zaten gücümde yoktu.

"Ah..." zayıf bir sesle inledi ve yüzü kızarmaya başladı.

Ona ukala bir bakış attım. "Ajan!" diye tısladı.

"De Luca hemen şimdi odana gidip dinleniyorsun!" sinirlenmiştim. Kendine dikkat etmiyordu. Tamam. Bana ilgi göstermesi hoşuma gidiyordu. Aslında çok hoşuma gidiyordu ama kendine dikkat etmeyip arada acı çektiği yüzünü buruşturmasından belli oluyordu ve bu anlarda benim de canım yanıyordu.

Alt dudağını ısırıp bana yandan masumlaştırılmış bir bakış attı "Benim odam yok" mırıldandı.

Ona baktım. Baktım ve baktım.

Sonra "Ne?"diyebildim. Hastane adama aitti ki bizde böyle bir bilgi yoktu. Şimdi bana odam yok diyordu. Hey Allahım.

"Yani...ben önce seni doktorlara emanet ettim. Sonra onlarda beni tedavi etmek istediler öyle işte...."

"Bu bir açıklama değil Dante. Hastane senin yatıp dinlenmelisin."

"Oda yokmuş."

Hani ufak at da civcivler yesin diyeceğim ama Dante türkçe atasözleri ve deyimlerin çok azını bildiği için birde bunu açıklamakla uğraşamıcaktım.

"Koskoca hastanede oda yok öyle mi?" tek kaşımı kaldırdım.

"Öyle. O yüzden yatağını benimle paylaşmalısın"