“အမြဲတမ်း ချစ်နေတယ်နော်”
ရှန့်ယွီချောင်က လက်သုံးချောင်းထောင်ပြရင်း ပြောသည်။
မော့တိက မသိချင်ယောင်သာ ဆောင်နေလိုက်သည်။ မနေ့ကပြောတော့ဖြင့် သူ့အချစ်တွေသည် လက်ဘရွန် ဂျိမ်းစ် အတွက်လေး ဘာလေးနှင့်။
လင်ကျွင်းဖုန်က အံကြိတ်ရင်း ပြောသည်။
“ဒါပေမဲ့ ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ အရည်အချင်းက တော်တော်လေး ညံ့ဖျင်းသေးတယ်။ တခြားဂိမ်းတွေကို မပြောနဲ့။ မင်းရဲ့ ရှင်းဝေသောင်ဂိမ်းတစ်ခုတည်းနဲ့တောင် ပရိုဂရမ်ရေးဆွဲတဲ့ အဓိကအပိုင်းက ငါတို့လိုက်မမီဘူး... ဟူး... ဒယ်ဒီက ကူညီပေးချင်ပေမဲ့ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်က မပြည့်မီပါဘူးကွာ။”
မော့တိသည် ‘ဒယ်ဒီ’ ဆိုသည့် စကားလုံးကို လျှစ်လျှူရှုရန်သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“အဲဒီလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းတို့ လုပ်လို့ရနိုင်မဲ့ ပရိုဂရမ်တချို့လည်း ရှိပါသေးတယ်။ တကယ်လို့ ကူကယ်ရာမဲ့နေတယ်ဆိုလည်း ငါ ပြန်သင်ပြပေးလို့ရပါတယ်။”
“အိုင်းယား... ငါတို့ကျောင်းသင်ခန်းစာတွေက အရမ်းခက်တာ။ အချိန်ပို အချိန်ဇယားတွေကလည်း အရမ်းကြပ်တာ။ တက္ကသိုလ်တက်ရတာ တယ်လည်းမလွယ်ပါလား.”
လင်ကျွင်းဖုန်က သူ၏ဝမ်းဗိုက်ကို ခပ်ဖွဖွပုတ်ရင်း သက်ပြင်းချသည်။ ထို့နောက် အခိုင်အမာပြောသည်။
“ဒါပေမဲ့ မင်းတို့နဲ့အတူ လေ့လာသင်ယူဖို့ အားထည့်ထားတုန်းပါပဲ။ မင်း စိတ်ချပါ ရှောင်တိ။ ဒီအဖေက ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး မဖြစ်စေရပါဘူး။”
“မင်းက ကျင်းသာ့တက္ကသိုလ် တက်နေတာလေ။ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်နေဖို့ မစဉ်းစားလေနဲ့။ ပြီးတော့လည်း ရှောင်တိကို အသားယူမနေနဲ့ဦး။ ချီးကိုမှ အဖေပဲခေါ်နေလိုက်။”
Part-56
ابدأ من البداية
