“သူက ဒီတိုင်း စိတ်ရှုပ်နေတာ… ယောကျ်ားလေးပဲဖြစ်ဖြစ် မိန်းကလေးပဲဖြစ်ဖြစ် ရုပ်ချောတဲ့ ဂျူနီယာလေးတွေ ရှေ့မှာဆိုရင် သူ စိတ်ရှုပ်နေတတ်တာ…”
“နင် ပေါက်ကရတွေ မပြောနဲ့…”
ကျောက်ချင်ကုန်းက စွင်းရှုရှုကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
“အိုး… နင့်မျက်နှာကြီး လေဖြတ်နေတာ ပျောက်သွားပြီလား…”
“စီနီယာတို့က တော်တော်လေး ခင်ကြတဲ့ပုံပဲ…”
မော့တိက ရယ်လိုက်သည်။
“ကျွန်တော်တို့ ဘယ်မှာ သတင်းပို့ရမှာလဲ…”
“ဟိုးက စားပွဲရှည်ကြီးကို တွေ့လား… အဲ့ဒီကို သွားပြီး လက်မှတ်ထိုး ပြီးရင် မင်းရဲ့ အိပ်ရာနဲ့ တခြားပစ္စည်းပစ္စယတွေ ယူလို့ရပြီ… အဲ့ဒီကပြီးရင်တော့ မင်းတို့ကို သတ်မှတ်ပေးထားတဲ့ အဆောင်ဆီ သွားပြီး သတင်းပို့ရမှာ…”
စွင်းရှုရှုက မော့တိကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် နေကာမျက်မှန် တပ်ထားည့် မုထျန်းဟန်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်၏။
“ဂျူနီယာလေး… သူက မင်းရဲ့အစ်ကိုလား…”
“အင်း…” မော့တိက ရယ်ချင်စိတ်ကို အောင့်ထားပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
ကျင်းသာ့ကျောင်းမှ ကျောင်းသားအများစုမှာ လက်ရှိအရေးကိစ္စများနှင့် ကမ္ဘာ့အချမ်းသာဆုံးစာရင်းကဲ့သို့ ကိစ္စများကို စိတ်မဝင်စားကြသော်လည်း သူတို့က ဤကိစ္စများနှင့် မစိမ်းပေ။ ထို့ကြောင့် မုထျန်းဟန်က အနည်းငယ် ရုပ်ဖျက်ထားရ၏။ နေကာမျက်မှန် တပ်ထားပြီး ဝတ်စုံပြည့်ဝတ်ဆင်ထားသည့်တိုင်အောင် သူ၏ ပုံစံနှင့် အသွင်အပြင်မှာ ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကား ပိုစတာထဲမှ တစ်ယောက်ယောက်ကဲ့သို့ စွဲမက်ဖွယ်ရာ ကောင်းနေဆဲပင်။
“မင်းရဲ့အစ်ကိုက အရမ်းချောတာပဲ… ရုပ်ရှင်မင်းသားတွေထက်တောင်မှ ပိုပြီး ကြည့်ကောင်းသေးတယ်… အင်းပေါ့… မင်းကလည်း ချောတာပဲလေ… ဒါပေမဲ့ မင်းတို့နှစ်ယောက်က ပုံစံချင်းမတူဘူး…”
စွင်းရှုရှုက သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
“ဒါက အားကောင်းတဲ့ မျိုးရိုးဗီဇပဲ ဖြစ်မယ်…”
Part-50
Start from the beginning
