Memory Game | Choi Yeonjun

' , •11• , '

Birden bitsin şu acı. Açıyım gözlerimi annem babam kardeşim yanımda olsun. Çok isterdim.. Çok isterdim ama maalesef gerçekler öyle değildi.

Çığlık atmak istiyodum. Bağırarak ağlamak rahatlamak ama yapamıyodum. Sesim içime kaçmıştı ve kalbim ağrıyodu. Yavaşça kalbimin olduğu yeri tutup sıktım. Bastırdım.

Nefesim kesiliyo hıçkırarak ağlıyodum. Keşke şu anda bana sarılabilecek bi annem olsaydı. Başımı onun bacaklarına yaslasaydım oda saçlarımı okşasaydı.. Öpüp koklasaydı.

Şu hayatta tek birşey kalmamıştı elimde. Kimsesizdim yalnızdım. Ne bir ailem nede onlarla kalabilecek bir arkadaşım vardı.

Tek güvendiğim onlarken şimdi onlarda gitmişti. Yalandı herşey. Başından beri güvenmemeliydim onlara. Peki ya geçmişim.. Hatırlamadığım geçmişimde neler olmuştu?

"SİKTİR!" diye bağırdım tüm gücümle.
Belkide başından onlarla aramızda savaş vardı? Başımı ellerimin arasına aldım ve nefesimi düzeltmeye çalışarak birşeyler hatırlamaya çalışıyodum.

"Hadi.. Hadi.." tek bir görüntü gelmişti gözümün önüne... Birinden kaçtığım bi görüntü... Bu anı yaşamamıştım. Çok yabancı bir yerdi heryer. Tahtadan küçük içi boş bir gecekondu gibi... Peşimden geliyodu birileri. Ben ise kaçıyodum. Gördüğüm ve hatırladığım tek şey buydu.

•••

Gece tüm gün ağlayarak yatmıştım. Gözüme uyku girmemiş ve olan her şeyi aklımda canlandırıp duruyodum. Sanki beynim benle dalga geçiyo gibi anmak istemediğim sahneleri tekrar tekrar oynatıyodu.

Ailem görseydi bu halimi.. Yanımda olsalardı üzülerek beni mutlu etmek için herşeyi yapardılar ki.. Onlar varken tek üzüldüğüm şey sınavlardan düşük almamdı.

Artık nasıl beslencektim nasıl kendimi yetindiricektim bilmiyodum. Yarı zamanlı iş bakmak en mantıklısı olucaktı. Eğitimimi kim karşılayacaktı? Kesinlikle yarı zamanlı veya tüm gün çalışsam dahi bunların hepsini karşılayacak param olmayacaktı.

Neyseki ev benimdi. Kirâsı yoktu. Yine de yetinebilmem için okulu bırakmam gerekiyodu... Geleceğim güzel olacağa benzemiyodu. En azından hayatta kalmak için okulu bırakmak zorundaydım.

Telefondan bazı işlemleri hallettim. Kaydımu sildirmem gerekiyodu. Bunun için imza atmam gerekiyodu. Yarın okula gidip hallederdim.

Bu gün günlerden salıydı ve dün olan olaylar yüzünden tüm gün uyuyamamıştım. Bu günde okula gitmemiştim.

Yemek yememiştim. Açtım fakat dolapta soju dışında bişey yoktu. Telefonumu kimse aramasın diye uçak moduna almıştım.

Eminim çok aramıştılar. Yinede dinleseydim neler oldurdu? Beni kandırırlardı ve o evde durmaya devam mı ederdim? Belkide çoktan ölmüş olurdum.

Kesinlikle bu sefer işler çığrından çıkmıştı. Sürekli o içmiş hallerini onu ilk öptüğüm zamanları düşüp duruyodum.
'her şeyi batırdım' ne demek oluyodu.

'senin yüzünden herşeyi batırdım', 'ne olursa olsun hiçbişey umrumda değil'
Bütün bu sözler aklımda dolanıyodu.

Aklıma masum olduğu düşüncesi geldiği anda kafamı başka şeylere vermeye çalışıyodum çünkü yaptığım şeyden pişman olmak istemiyodum.