Herkese merhaba!
Ve keyifli okumalar dilerim...
Bölüm şarkısı aramaya vaktim kalmadı hemen paylaşayım diye, siz bırakabilirsiniz;
**
Gözlerimi açtığımda bilincim yerindeydi, aslında oldukça yerindeydi. Yataktan hızlıca doğrulduğumda bile başım dönmedi. Yatak... Günışığı gözlerimi alınca birkaç kez kirpiklerimi kırpıştırdım. Gözlerim kafamdaki boşlukları tamamlayabilmek için etrafta dolaşmaya başladı. Küçük bir yatak odasının içindeydim. Kıyafetlerim olduğu gibi üzerimdeydi. Boşluklar dolmaya başlayınca ani hareketlerle kendimi kontrol etmeye başladım. Ellerim önce kollarıma sonra darbelerin izlerini arar gibi yüzüme dolaştı. Tuhaf bir iz veya bir şişkinliğe rastlamamıştım. Üzerimi sıyırıp morluk var mı diye kontrol ettim ama hiçbir şey yoktu. İlk anda döküldüğünü düşündüğüm kan lekeleri kurumuştu. Kan...
Herakles.
Kahretsin. Kahretsin. Başım büyük beladaydı. Ayağa kalkıp kendimi yokladım. Halsizlik ya da yorgunluk yoktu, aslında oldukça iyi ve dinç hissediyordum. Ve bunun sebebinin ne olduğunu anladığım an bedensel olarak ne kadar iyi hissediyorsam psikolojik olarak çöktüm. Zaten yoksunluk krizinin ortasındayken bir de ondan bu derecede kan almak... İki kez öldüresiye dövülmüş gibi hissetmiştim. Beni buna zorlamıştı. Benim yerimde kim olsa bunu seçerdi. Gözlerimi sıkı sıkı birbirine bastırdım. Ne olursa olsun hak ettiğim kadar kötü hissetmiyordum.
Elbette öyle hissetmeyeceksin, kim bilir kaç yaşında bir vampirin kanını içtin. Hem de daha önce içmediğin kadar çok içtin. Elimi dudaklarıma bastırdım ve düşünmeye koyuldum. Ne kadar zamandır buradaydım, burası neresiydi.
Hiç kimse beni aramayacaktı... Sidra gittiğimi düşünüyordu. Vaha ve Reyna zaten burada değildi, telefonla ulaşmak isterlerse... Telefon. Telefonum. Başımı bir o yana bir bu yana çevirip eşyalarımı aramaya koyuldum ama ne bavulum ne çantam ne de telefonum burada değildi. Gözlerimi yeniden sıkı sıkı birbirine bastırdım.
Tamam, sakin olmalısın... Vampirlerle ilgili hiçbir şey bilmiyor değilsin, çok şey biliyorsun. Sen bir vampir avcısısın. Daha önce onların korktukları kişiydin ve gerekirse yine korkutucu olabilirsin. Odanın içinde volta atmaya başladım. Olabilir miydim? Hatıralar ilk kez geri geldiğinde, Vaha telkin etkisini bozduğunda hiç fena değildim ama anlık bir güdü olabilirdi. Şok etkisi ya da adrenalin; birçok şey olabilirdi.
Parmaklarımın kırıldığını hissetmiştim, korkunç bir ağrıydı ama şimdi her şey yolunda gibi görünüyordu. Asla olmaması gereken bir şekilde yolundaydı. Bir saniye için acaba öldüm mü diye düşündüm yoksa dönüşmüş müydüm? Yeniden gözümü alan günışığı bunun olmadığını kanıtlıyordu. En azından hala insandım, olabildiğim kadar insan. Bir hayalet kadar bir insandım.
Derin bir nefes aldım.
Pencereye yanaşıp nerede olduğumu anlamaya çalıştım, ikinci kattaydık ve bu kasabanın her yerinde olduğu gibi burada da etrafımızda alabildiğine ağaç vardı. Biraz ileride sıralanmış evler görünüyordu. Ölümsüzlerin yaşamayı tercih ettiği o bölgede olduğumuzu düşündüm. Bu pek işime gelmedi. Özellikle son olanlardan sonra. İnsanlar ve vampirler belki de hiç olmadığı kadar karşı karşıyaydı. Kaşlarımı çattım ve ilk olarak buradan nasıl çıkacağımı düşünmeye koyuldum. Pencereden atlamayı düşündüm ama muhtemelen bir yerimi kırardım ve iyileşmek için göze aldığım tehlikeyi hatırlayınca bunun çok akıllıca olmadığına karar verdim.
Ölmemi isteseydi beni kurtarmazdı, buna tutundum ve kendimi toparlayıp kapıyı açtım. Etraf malikaneden bile daha sessizdi ama yapay bir huzur vardı burada. Günışığı her yerden içeriye giriyordu, pencereleri örten hiçbir şey yoktu. Dışarıda dolaşan kuşların ötüşleri bile kulağıma oldukça yakından geliyordu. Sessiz olmaya özen göstererek koridorda ilerledim, aşağıya inen merdivenlerden yavaş yavaş inmeye koyuldum. Açık kahve rengi tırabzanlara dokunmamaya özen göstererek duvara yanaştım. Sanki iz bırakmamaya çalışıyor ve iz bırakmazsam bütün bunlar kafamın içindeki kötü bir senaryoymuş gibi davranabilirdim. Belki de davranabilirdim...
