Riders

Hoofdstuk 44

Het duurde de volle week voor we het beu waren in het kamp. Ethan had geluk, die stond er sowieso op om met Savia, Cayden en Alban naar Damerlington te gaan.. Ayden en ik? Wij moesten het doen met de markt.

Niets mis met de markt, natuurlijk, maar.. .

'Als je nog wat intenser naar dat vodje kijkt vliegt ie spontaan in de fik.' Mompelde Axelle van onder haar bordeaux mantel. Ik trok de kap van mijn blauwe wat verder over mijn gezicht, dankbaar voor de regen. Zelfs al had Axelle mijn haren terug bruin gemaakt –en die van Ayden blond- wou ik geen risico' s lopen, zelfs al moest ik even het kamp uit. Liefst voor ik compleet gek werk.

'Wel, meestal ben ik degene die mag gaan inkopen, dus bedankt dat jullie dat doen.. jullie hebben alles bij?' Ik gaf een klopje op de geldbeugel en voelde het vertrouwde gewicht van een zwaard tussen mijn schouderbladen en dolken op te veel plaatsen om op te noemen, dus knikte ik. Ayden deed hetzelfde, al zag hij er een stuk ongemakkelijker uit.

Waarschijnlijk omdat hij nog nooit zwaarbewapend –en als gezochte crimineel- tussen de mensen geweest was.

'Top, ik ga mijn job doen, dus tot vanavond.' Axelle verdween in een paar seconden in de mensenmassa.

'En wij gaan inkopen doen.' Ik stak mijn hand uit en verstrengelde die met die van hem. 'En kijk iets minder bedrukt, schat, je bent veel mooier met een glimlach.'

'Alleen maar mooi?' Hij trok een pruillipje, en ik wist meteen aan de puppyogen dat het gespeeld was.

'Er zijn kinder- en oude mensenoortjes in de buurt, je wilt toch niet dat ze een hartstilstand doen?' Ayden grinnikte en ook ik onderdrukte de glimlach niet. Ik had hem tenminste doen lachen.

'Jammer dat we niet even de andere winkels in kunnen.'

'Ik dacht dat je niet van shoppen hield?'

'Doe ik ook niet, maar soms moet je gewoon eens absurde bedragen aan een kledingstuk geven.'

Ayden grijnsde. 'Ik denk dat Beleza al wel ongeduldig aan het worden is.'

'Kan best.' We verdeelden de zakken eten en gingen dan op weg naar onze paardjes.

Het eten werd meteen afgeleverd bij de juiste mensen, en dus konden wij lekker vrij nemen.. enkele uurtjes, maar goed.

'Hey, jongens.' Ik dook voor een slag van Aydens zwaard en pareerde de daaropvolgende. 'Hoe is het gegaan?'

'Net schot van hem daar.. was niet veel aan.' Cayden haalde zijn schouders op.

'Zegt degene die de andere neergeschoten heeft.' Ik grimaste en gebruikte de slag die Ayden gaf om mijn zwaard te lanceren en dat zo bijna zijn nek in te slaan.

'Altijd opletten.' Zei ik en haalde het zwaard ook weer weg. 'Hoe vaak moet ik dat nog zeggen?'

Axelle kwam er ook bij, al zag haar gezicht iets witter. 'Er gaat een hardnekkig gerucht dat de koning naar Lockwood gekomen is.' Ethan en ik wisselden een blik.

'Kunnen we gaan kijken?' vroeg Ayden.

'Schat, je vergeet misschien wel dat je.. ik zeg maar iets, gezocht bent?' Ik keek hem aan. 'Belangrijk ding om te onthouden, adel in de stad betekent een hele hoop extra wachten in dezelfde stad.' Zelfs al hadden Declan, Axelle en ik zo ongeveer de halve wacht het hoekje om geholpen, de kans dat ze die aangevuld hadden gekregen na een dikke week was klein.

De gedachte aan de adel deed me aan mijn moeder denken, zo ongeveer de eerste keer sinds het uitgelekt was. Dat zei misschien veel over mij, maar het was nu niet echt het eerste waar ik aan gedacht had. Waarschijnlijk mocht zij nu een andere opvolger gaan zoeken.

Ook niet het eerste in mijn gedachten.

De volgende dagen gingen zo ongeveer hetzelfde. 's Ochtends rennen en proberen iets nuttig met water of vuur te doen, lunch, en nog wat meer trainen. En 's avonds met de hele groep rond het vuur en gewoon grappen en praten.

Kort samen gevat, gewoon rustig ruiter-zijn, maar het was snel februari. Nog een goede maand en het ging terug warmer worden. Al had ik geen problemen met het als excuus te gebruiken om dicht tegen Ayden aan te kruipen 's nachts.

Over Ayden gesproken, ik ga niet zeggen dat hij al compleet ruiter was, maar hij draaide bij. Nog voorzichtig en al, maar.. volgens mij begon hij er vrede mee te nemen. Eerlijk gezegd iets waar ik behoorlijk blij mee was. Oké, regels zijn regels, hij had geen keuze op dat vlak, maar.. dan nog zie ik hem liever blij ermee dan klaar om de waterlanders te laten gaan. En dus..

'Ik zou rennen!'

'Is het niet wat raar om die kinderen tikkertje te laten spelen op training?'

'Houdt ze in conditie.. maar als je mee wilt doen, ga je gang.' Ik keek Ayden aan met een lachje om mijn lippen.

'Nee bedankt.. het is al genoeg dat Ethan me meesleurt 's ochtends.' Hij trok een gezicht.

'Hey, je hebt er tenminste wat conditie mee opgebouwd.'

'Ik denk dat al dat vechten er ook wat mee te maken heeft.'

'Nah.' Ik wuifde het weg en voelde zijn armen rond mij heen geslagen worden. 'Ik zal het trouwens al maar zeggen voor je er straks mee overvallen wordt.. je staat erop om zondag mee te gaan.' Zijn armen verstrakten. 'Alleen maar back up, er wordt niet van je verwacht dat je het doet.' Dat was mijn job. 'Het is maar dat je er een beetje in komt.' Hij was zo wit geworden als de sneeuw. 'Je moet ooit beginnen.. Komt goed.'

'Zeker daarvan?' kaatste hij terug.

Ik knikte. 'Je bent al een stuk vooruit gegaan, en-' Ik verstijfde toen ik geroep hoorde. 'Ayden, hoeveel opgekropte woede heb je exact?' Hij keek me aan alsof ik iets onverstaanbaars gezegd had.

De kinderen waren op enkele seconden bijeen gehaald, en ik greep Axelle vast. 'Wil jij met Ayden..?' Ik wierp een blik op de kinderen, en ze knikte.

'Hou de kinderen veilig.. en jezelf.' Ik trok hem tegen aan en drukte mijn lippen op die van hem.

'Kyana!' Ik trok mijn zwaard en wierp nog een blik op Ayden, voor we beiden de omgekeerde richting in renden.

Hopelijk niet voor de laatste keer.