Riders

Hoofdstuk 18

'Genoten van de date?' Ethan grijnsde naar me terwijl ik naast hem kwam staan, en Axelle en Cayden keken me verbaasd aan. Wel, die laatste toch, Axelles blik ging heel snel naar een "details, morgen". Dat ging iets zijn van "geen keuze, doen" dus.. . Onze wandeling –en picknick- was misschien iets later doorgegaan dan verwacht, maar ik was nog net op tijd voor de wacht.

'Nogmaals.. het was geen date.' Zei ik.

'Komt omdat jij niet de vraag gekregen hebt wat jouw favoriete tussendoortjes zijn.. gezien de jongen je nooit ziet eten buiten de gemeenschappelijke maaltijden.' Dat was een feit: anders zou ik mezelf gewoon volproppen.. zoals ik nu gedaan had. Maar wie kon het me kwalijk nemen? Wafels, warme chocolademelk, aardbeien in chocolade, appels, zelfs die speciale soort snoepjes die ik ooit op één van Ethan en mijn trainingsreizen gegeten had en niet meer uit mijn hoofd had kunnen krijgen sindsdien, iedere keer als ik aan snoep dacht.

Ethans woorden zorgden er wel voor dat ik rood tot achter mijn oren werd. 'Dus.. nog altijd geen date?'

Ik grommelde maar wat, en Axelle en Cayden zagen mijn irritatie als een teken om hun avondeten te gaan halen.

'Je weet toch dat er op de academie een weddenschap rondgaat over of je één van je medestudenten weet te strikken of niet, en wie? Degenen die niet op mij gegokt hebben, hebben op Ayden gegokt.' Dat snoerde me redelijk effectief de mond.

'Het was geen date.' Herhaalde ik. 'Daarbij, ruiter, weet je nog?'

'Betekent niet dat je.. niet kunt genieten van je leven.' Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'En ooit zal je ook iemand moeten vinden.. of is je kinderwens opeens verdwenen?' Oké, touché.

'Op dit ogenblik is mijn grootste zorg dat er niemand het kamp binnen komt en, oh ja, niet opgepakt worden.' Een zucht volgde, maar Ethan was slim genoeg om zijn mond te houden.

'Vertel.'

Ik haalde mijn schouders op en keek Axelle aan vanop Beleza' s rug. We waren weer op jacht, maar kennelijk ook op ondervraging.

'Hmm?' drong ze aan.

'Zelfde jongen als met ons wedstrijdje. Nu blij?'

'Ja.' Om precies te zijn zat ze nu wel héél blij in haar zadel. Zelfs Ferrant leek blij. 'Dus.. adellijk geboren, of beursstudent?'

'Jongste zoon van de hertog van Agren.'

'Oooh.. groot hertogdom ook nog. Zie je hem zitten of..?'

'Gewoon een vriend.' Herhaalde ik mijn woorden van enkele weken terug.

Haar wenkbrauwen gingen omhoog. 'En je bent zeker dat hij dat ook zo ziet?' Ik deed geen moeite om de irritatie van mijn gezicht te houden en spoorde Beleza aan tot een galop. Soms was dat de beste optie.

We kwamen terug met een hele resem aan geschoten vogels en gaven ze aan de ruiters die op kookdienst waren, en gingen wij wat mensen bijeen zoeken –Ethan, Cayden, Savia- om enkele rondo' s mee te doen.

Eigenlijk een spelletje dat we al deden sinds ik kind was, en waarschijnlijk ook alle generaties ruiters voor mij. Het was heel simpel, je gaat in het midden staan met een wapen naar keuze –meestal bot maar in een kleurstof of verf gedompeld- en de rest ging rond je staan. Degene in het midden moest proberen iedereen uit te schakelen, daarom de verf op de wapens, dan wist je meteen of je dood was geweest of niet.

Het was redelijk goede oefening, als ik eerlijk moest zijn.

En dus ook wat we de rest van de dag deden.

Het was eigenlijk erg: 1 van de beste academies voor toekomstige leiders en ridders, en nog altijd moest ik me er iedere keer praktisch naartoe schoppen. Ronduit erg.

'Ik had nu wel gedacht dat je blijer zou zijn geweest om naar je vriendje te gaan.'

Ja.. hij verdiende het.

Het was geen moeite om Ethan een duw te geven zodat hij uit het zadel viel en in de modder belandde.

Hij wist nog beter dan te vloeken en kroop gewoon terug in het zadel. Beter maar, gezien hij mij vroeger vaak genoeg uit het zadel geworpen had, zeker in die eerste dagen, weken dat we elkaar kenden, voor we de strijdbijl begroeven.

Het verhaal van de dochter van de hertog en hertogin van Escana die verdwenen was –gekidnapt door de ruiters volgens de meesten.. ze hadden geen idee hoe dicht ze erbij zaten- was meer dan 10 jaar later nog altijd een verhaal dat adellijke moeders aan hun kinderen vertelden over waarom ze niet zonder hun bewakers moesten buiten gaan.

Ik had al die bewakers ook na dat incident gekregen, maar of ze werden ontslagen omdat ze me altijd kwijt speelden, of ze eindigden dood. Ik was nu eenmaal geen kind om braafjes op een stoel te blijven zitten.

Dat was ook het verhaal dat ik opgehangen had: ik was gewoon in de bossen verdwaald geraakt. Totdat een gewone burgerjongen –Ethan dus- me gevonden had en me de weg naar de burcht had laten zien. Mijn moeder was hem nog altijd eeuwig dankbaar daarvoor.

Dat verhaal had me wel geholpen met trainingen van mijn wachten te scoren –ik had toch het één en het ander moeten leren om die maanden te overleven, en daarbij, als ik de volgende hertogin van Escana ging zijn, dan moest ik toch mezelf kunnen verdedigen?- dus uiteindelijk was dat nog niet zo dom geweest.

'Waar denk je aan?' Heel effectief om me uit mijn gedachten te trekken, de la Luce.

'Het verhaal van 10 jaar terug.' Ethans mond vormde zich tot een mooie, ronde "O".

'Het ergste is dat dat nog altijd geloofd wordt.'

'Beter voor mij, zou ik zeggen.' Dat gaf me een lachje als antwoord, en we reden in stilte verder. Wel, tot.. .

'Weet je, als je Ayden ziet zitten.. ga ervoor. Je hebt het verdiend, en.. het lijkt me een goede jongen.' De hoeveelste keer was dat al dat ik dat gehoord had dit weekend? Ik begon het zo stilletjes aan wel beu te worden. En toch gaf ik een triest glimlachje en voelde mijn hart –dat zo al praktisch een steen was- een beetje breken. 'Dat is het punt net, ik ben geen goed meisje.. en ik wil hem dat niet aandoen.' Ethan gaf me alleen maar een medelevende glimlach, en dat maakte het eigenlijk alleen maar erger.