İHTİZAR

~KUMAR BORCU~

Keyifli okumalar
Yorum yapmayı ve yıldıza basmayı unutmayınız.

Not:Bölümler ve kurgu düzenlenmiștir.

Yorumlar spoi içerebilir

KUMAR BORCU: 1

Hayat, uğruna çalışman gereken bir şeydi. Dışarıdan insanlar mutlu, sorunsuz gözükse de aslında hepsi güzel bir hayat yaşamak için mücadele verir.

Tıpkı benim gibi...

Ne için mücadele verdiğimi bilmiyordum. Kendim için mi? Hiç sanmıyorum. Peki ya ailem. Gerçi ortada bir aile var mıydı? Emin değildim.

Boş sokakta yürürken duvardaki yazı dikkatimi çekti.

Ev dört duvarı olan, tahtadan kapısı olan bir yer değildi.
Ev bazen insandı,  bazen sokak.
Evi yuva yapan bizlerdik

Bir yazı ne kadar okunabilirse o kadar okumuştum. Bir duvar ne kadar çok izlenirse o kadar izlemiştim. Her defasında okumak daha da acı verici olmuştu.
Her okuduğumda içimden bir yerlerde fırtınalar kopuyordu. Duvardaki yazı, gerçeği yüzüme tokat gibi vuruyordu her seferinde. Ev aslında insanlardı. Benim evim diyeceğim bir insan yoktu. Yada sokakları bana yuva yapacak biri.

Hiçbir zaman aile kavramını bilemeyecektim. Kızını terk eden bir anne, bir kardeşi bile olduğunun farkına varmayan abi, kızını para kaynağı gören baba.

Sanırım bunların hiçbiri aile kavramına girmiyordu. Ne kadar acı bir durumdu. Bir çocuğun aileyi sadece kavram olarak bilmesi.
En azından ben sadece kavram olarak biliyordum.

Hayat, kimsenin önüne altın tepsi ile sunulmuyordu. Yada bizler anne babamızı seçemiyorduk.

Bizler doğmadan önce yașayağımız hayatın fragmanını izletseler ne güzel olurdu. Bildiğimiz bir gerçeğin hayal kırıklığını yașamazdık. Ya da en azından kaçmaya çalışırdık.

Eğer, yașayacağım hayatın bir fragmanını  izleseydim kesinlikle doğmamayı dilerdim. Böyle bir şansım olur muydu bilmiyorum ama o şansı yaratmak için elimden gelenin fazlasını yapardım.

Çünkü hayat bana altın tepsi ile sunulmamıştı. Hep bir sınırlar vardı yasaklar... Sevilmeye muhtaç bir çocuk ve suskunluğa mahkum bir çocuktum.

Küçükken herkes annesinden ninli dinlemiştir, babasından masal dinleyen çocuklar da olmuştur.

Ben ne annemin ninnisi ile gözlerimi kapadım nede babamdan masal dinleyerek. Ninni ve masalla büyümemiștim ben.

Büyük bir kavga ile gözlerimi kapatır tekrar bir kavga sesi ile gözlerimi açardım. Bazense uykunun arasında korkuyla uyanırdım.

El bebek gül bebek büyümedim ben. Yaşamaya mecbur bırakılmış, kendi başına büyümeye çalışmış kişiydim.

Ebeveynler çocukları için hep örnek kişidir. Benim örnek alabileceğim biri yoktu. Annem evi terk etmişti. Abim ayda yada senede bir eve uğrardı. Babam ise kumarhaneden çıkmazdı. Onun yaptığı borçları ödemek ve evi geçindirme görevi bana düşmüştü.