School Life/Minsung

11

-

Sabah saat dokuz civarlarıydı... veya değildi.

İlk teneffüs birkaç dakika önce başlamıştı... veya başlamamıştı.

Normal bir gün yaşanıyor... veya yaşanmıyordu.

Herkes sıradan yaşamına devam ediyor...  veya etmiyordu.

Okul bahçesinde yere çömelmiş oturan beş oğlan orada öylece oturup hiçbir şey yapmamaktan memnundu... ya da değildi.

Tekrardan sıkıcı bir okul günü başlamıştı.

Belki de o gün sıkıcı bir okul günü değildi, ha?

"Yapacak hiçbir şey yok. "diye söylenmişti başını Changbin'in omzuna koymuş boş gözlerle etrafı izleyen Felix.

"Bence saklambaç oynayabiliriz. "demişti her zaman bir fikri olan Seungmin.

Ancak bu fikri kimsenin hoşuna gitmemişti.

Hepsi gerçekten sıkılmıştı ve farklı bir şey yapmak istiyorlardı. Keşke istemeselerdi diyemeyeceğim çünkü her birine, her şeye baştan başlayabilmek için bir şans daha verilseydi bile aynısını yapacaklarından eminim.

"Hadi çete için ilk görevimizi yapalım." demişti Minho.

Hepsi birbilerine bakıp göz devirirken bilmiyorlardı ki yalnızca bir yıl sonra bu çete için okuldan kovulmayı bile göze alacaklarını...

"Siktir git Minho, kendin kur çeteni."demişti Hyunjin.

"Çocuk muyuz biz? "diyerek karşı gelmişti bu fikre Felix.

"Çeten götüne girsin Minho. "diyerek Minho'ya öpücük göndermişti Seung.

"Tanrı aşkına ne işe yarayacak senin bu çeten? "diye sormuştu alay ederek Changbin.

Ancak Minho onu ciddiye almış ve birkaç saniye düşündükten sonra cevaplamıştı oğlanın sorusunu.

"Hımm... sanırım insanlara yardım edecek."

Dörtlü kahkahalara boğulup onunla dalga geçmeye başlarken onları sikine bile takmamıştı Minho.

Belki de filmin fazla etkisinde kalmıştı, bilmiyordu... Ancak gençliğinin böyle geçip gitmesini istemiyordu.

Herkese olmasa bile birkaç kişiye yardım edebilirdi en azından, değil mi?

-

(İlk görev)

Minho heyecandan tırnaklarını yemeye başlarken diğerleri hala kendi aralarında bunun ne kadar saçma olduğu hakkında konuşuyorlardı. Ancak Minho'yu bu kararından ne olursa olsun vazgeçiremeyeceklerini hepsi biliyordu.

Bu yüzden en azından o hevesini alana kadar ses etmemeye karar vermişlerdi. Aslında onlar için de iyi olmuştu bu çete fikri. Akıllarınca eğleniyorlardı işte.

Ancak eğlenmek bir yana dursun da... Herhangi birine yardım etmek için ne yapabilecekleri hakkında zerre fikirleri yoktu.

Bir süre okul koridorunun ortasında öylece beklemişler, beş dakikanın sonunda ise Felix daha fazla sabredemeyerek sormuştu;

"Burada öylece bekleyerek mi yardım edeceğiz insanlara? "

Ah! İşte Minho bunu düşünmemişti. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar planlamış ancak tek bir şeyi unutmuştu;