Contract met de duivel (Short story van de Woodshill Universum volume 1)

Hoofdstuk 7: hide and seek

~Hoofdstuk 7~

Het enige waaraan ik kon denken was aan een Starbucks. Niet ver verwijderd van Parker&Co zag ik een Starbucks in de verte liggen. Goede karma bestaat toch wel in mijn leven dacht ik. De rij was niet zo lang en ik was meteen aan de beurt nadat een oud mannetje zijn koffie had. 'Hoi, één vanilla laté graag'. Ik zei het een beetje geërgerd, maar wat verwacht je na zo'n rare dag. Ik kon het nog steeds niet geloven, waarom ik mij handtekening onder het contract heb neergezet.

Mijn Nederlandse lerares van de middelbare school zei altijd, eerst een contract goed doorlezen voordat je het ondertekend. Waarom luisterde ik nooit naar haar? 'Wat is je naam?'. Zei een monotone jongen dat ik pas zeventien inschatte. Ik vertelde mijn naam en hij zei dat mijn koffie binnen vijf minuten klaar was.

Het was best grauw weer buiten en het zou zomenteen vast weer regenen. Het weer in Nederland is één van de nadelen in dit land. Ik keek uit het raam en zag ineens een vaag gekleurde silhouet in de verte naar Starbucks toe lopen. Een paar keer knipperde ik met mijn ogen en ik kon het niet geloven. Mijn grootste nachtmerrie was een paar meter verwijderd van mij. I hate my life. Wat doet hij nou weer hier. In Starbucks. Zit hij mij te stalken buiten zijn werktijden? Ik keek op mijn mobiel en zag dat het bijna half vijf was. Oke, wat is plan B nu? Mijn naam werd geroepen en ik pakte mijn koffie en betaalde in één keer alsof mijn leven eraf hing. Maar, niet voordat de Starbucks jongen dit zei: Hij zal snel komen voor jou, Nina. Het zal niet lang meer duren. Je bent gedoemd.' Hij leek wel in trance te zijn en ik rende uit angst snel de wc's in en deed mijn deur op slot.

Misschien speelde mijn gedachtes wel spelletjes met mijn onderbewustzijn...misschien werd ik wel gek...Ik moet een uitweg vinden uit deze waanzin, maar hoe?
Vijf minuten waren verstreken en nog steeds zat ik op de wc. Dit is zo absurd. Ik moet hier weg. Ik deed de wc deur dicht en keek om het hoekje. Het voelde net alsof ik in een spionage film was.

In de verte zag ik de weirdo aan een tafeltje zitten met zijn koffie. Zijn rug was tegen mij gekeerd en hij keek gelukkig de andere kant op. Ik berekende de afstand van de wc tot de deur en zag een groot risico dat ik herkend zou worden door hem als hij zich plotseling omdraaide. Daarnaast vraag ik me zelf af waarom ik zo'n opvallende gekleurde jurk vandaag aan had. Ineens ging mijn mobiel af en ik draaide me meteen om achter het muurtje.

Zijn we nu verstoppertje aan het spelen?

Zachery Parker

CEO Parker & Co

Hij wist het gewoon. De klootzak. Ik vervloekte mezelf in de eerste plaats waarom ik meespeelde met zijn spelletjes in de eerste plaats. Ik moest en zal natuurlijk toen een nieuwsschierig aagje zijn en kijk maar wat ervan gekomen is. Conclusie: een vies spelletje, waaraan ik niet meer aan wilde spelen.

Ja en jij bent de boeman. Ga uit mijn leven jij klootzak. Ga iemand anders stalken!

Ik zorg er voor dat die contract nietig verklaard zal worden!!

Nina

Nu is er geen weg meer terug. Ik heb het verstuurd. Om de hoek zag ik dat zijn rug verstarde. Oh dit betekent niks goeds. Hij draaide zich om en zijn donkere blik kwam op mij terecht. Ik slikte en rende de wc in en deed het op slot. Er klonk gebons op de deur. 'Nina, doe de deur NU open'. Zijn stem klonk zo zacht en kil tegelijkertijd. 'Leer maar eens wat manieren meneer Parker. Dan praten we pas'.

'Manieren? Ik denk dat jij eens een lesje moet leren en ik doe dat met alle plezier, lieve Nina'. Hij klonk echt pissig. Ik begon naar een uitweg te zoeken en zag een vierkant-achtige raam. Het gebons hield gelukkig op. Ik liep naar het raam toe en deed het voorzichtig open. Thank god, dat ik me er door heen kon wurmen. Mijn koffie raapte ik op en vervolgens deed ik het raam voorzichtig dicht. Dat was heel dichtbij, de situatie was bijna ge-escaleert. Ik draaide me om en botste zowat tegen een hard bovenlijf. Het was wel een gespierde lijf. Een mooie lijf.

Ik durfde niet meer op te kijken, want ik wist al wie het was......