Zaserwuję ci miłość

Rozdział 24: zaserwuję ci miłość

Trzy razy zbierałam się, by zacząć rozmowę z Kamilem na temat jego zawodowej przyszłości. Za każdym razem mężczyzna skutecznie odwracał moją uwagę — a to uśmiechnął się w ten niepowtarzalny sposób, kiedy indziej zaczął o czymś opowiadać, a raz to mnie opuściła odwaga i spasowałam.

Uznałam, że poczekam do końca sezonu — względnie do momentu, w którym Kozły wypadną z gry i wtedy spróbuję. Swoje tchórzostwo tłumaczyłam dobrem Kamila — teraz musiał koncentrować się na kolejnych meczach, utrzymaniu formy. Prawda jednak była taka, że bałam się odrzucenia i w głębi duszy o tym wiedziałam.

Kozły wygrały z Syrenkami, ale przegrały z Łucznikami. Ostatecznie uplasowaliśmy się na czwartym miejscu w tabeli Ekstra Ligi, co było naprawdę ogromnym sukcesem. Ostatnie cztery lata kończyli gdzieś na miejscu siódmym albo ósmym, a raz nawet nie wyszli z fazy zasadniczej.

Kamil promieniał — nic dziwnego. Po tym, jak opinia publiczna wystawiła mu piątkę z plusem, trener częściej ściągał go na boisko w playoffach, dając Maksowi więcej czasu na odpoczynek. Swoją drogą, poznałam w końcu Szymańskiego — dosłownie. Nie tylko zrobiono mi z nim zdjęcie, ale mnie uściskał i przedstawił się jako Maks (!) i mówił mi po imieniu. Myślałam, że się tam rozpłynę... Kamil śmiał się ze mnie cały wieczór, ale śmiech ten miał pozytywny wydźwięk i widziałam, że jedynie cieszył się moją radością.

Nim się zorientowałam, a zaczęliśmy żyć życiem typowych starych ludzi, jak to wróżyła Konstancja. Spędzaliśmy razem czas — a to łapiąc się na mieście na jakiś obiad, a to wychodziliśmy razem na spacer, oglądaliśmy wspólnie mecze czy kolejne odcinki New Amsterdam z Radkiem. Nie kłóciliśmy się, o dziwo — ale chyba żadne z nas nie chciało na to marnować energii.

Byliśmy też na obiedzie u moich rodziców i na kawie u Konstancji.

— Szef kuchni serwuje dzisiaj policzki wieprzowe — zaczął Jarmużek, wyrywając mnie z zamyślenia. Postawił przede mną talerz. — Duszone w sosie własnym z cydrem jabłkowym i warzywami, puree ziemniaczanym oraz zielonym groszkiem. — Okręcił talerz, abym mogła przyjrzeć się ułożonemu na nim daniu, po czym uśmiechnął się z wyraźnym zadowoleniem. — Smacznego.

Przymknęłam powieki, zaciągając się zapachem, którym mogłam się najeść. Dotychczas lubiłam kuchnię szybką i dobrą, ale jak zamierzał mnie tak karmić, to mogłam zmienić swoje nawyki i zrezygnować ze słowa „szybka". Swoją drogą — po co ja w ogóle chodziłam do restauracji, skoro mój facet potrafił tak świetnie gotować? Ach, moment.

— Czyżbym w końcu trafiła do grona prawdziwych fanów? — wypomniałam mu jego słowa z naszego pierwszego, wspólnego obiadu. Sięgnęłam po widelec i skosztowałam kęs mięsa. Kawałek wręcz rozpływał się w ustach.

— Może — stwierdził Kamil, uśmiechając się pod nosem. Miał szczęście, że akurat przeżuwałam, bo najpewniej bym coś odburknęła.

Przez chwilę milczeliśmy — w zasadzie ja milczałam, bo Jarmużek próbował kilka razy zagaić rozmowę. Ale jedzenie było zbyt pyszne, bym mogła skupić się na czymś innym niż jego smak.

— Chciałem z tobą pogadać — powiedział, gdy odłożyłam wreszcie sztućce na pusty talerz. — W zasadzie to poprosić o radę. Chodzi o kontrakt.

Zimny pot spłynął mi po plecach. Kontrakt. Powinnam się cieszyć, w końcu ułatwił mi zadanie, zaczynając temat, prawda? Jakoś nie potrafiłam. Odstawiłam lampkę do wina, z której popijałam wodę, z powrotem na stół.

— Rozumiem, że jeśli chodzi o propozycje nic się nie zmieniło?

Serce biło mi jak szalone, gdy Kamil ocierał usta serwetką. Proszę, proszę, powiedz, że dostałeś ofertę od Kozłów, proszę, błagam...