10 Günlük Cehennem

Bölüm 5

"..."

"Küçük bir kızı öldürdüm."

"Tanrım, ben bir canavarım."

Reflekslerim ağır basmış, bir çocuğu öldürmüştüm. Bu yetmezmiş gibi gölge figürcüklerim cesetin etrafına toplanmış ve incelemeye başlamıştı. Bazıları beni taklit etmeye bile çalışıyordu.

Bir düzine gölgenin beni üzebileceğini düşünmemiştim. Ama oluyordu işte. Cesetin başına oturmuş, dışlanılan bir çocuk misali hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

'Gölgelerin bana güldüklerini duyabiliyordum resmen. Olmayan kahkahalar kalbimi delik deşik ediyor, onurumu bir hiç sayarak ayakları altında çiğniyordu. Bilirsin ya, bazen söylenmemiş sözler bile can yakar.'

Uzunca bir süre ağladıktan sonra göz kapaklarım ağırlaştı ve oracıkta uykuya yenik düştüm.

_________________

Uyandığımda kucağımda bir kağıt fark ettim, gözlerimi ovuşturup üstünde yazanı okumaya çalıştım.

'1. gün uçup gitti...ama merak ediyorum daha ne kadar dayanabileceksin?'

"Önce günaydın deseydin bari."

_________________

-2. Gün-

"Ahhh- Acıktım yaa"

"..."

"Aslında- Ceset kokmayan bir yerde de yemek yiyebilirim gibime geliyor."

Çantamı ve -bir çocuğu öldürmek için kullandığım- tüfeğimi sırtıma takıp yürümeye başladım, güvenli görünen bir ara sokak bulup oraya yerleştim. Elma almak için çantayı açtığımda gözlerim neşeyle büyüdü.

"Vayy be! Çantanın dibinde su varmış, ben nasıl fark etmedimki?! Neyse, umrumda değil. Su buldum sonuçta."

Daha dün cinayet işlememişim gibi bir mutlulukla suyun bir kısmını içip çantaya geri koydum. Sonra elmalardan birini yemeye başladım. Bir kaç ısırıktan sonra elmayı yavaşça indirdim ve kalp atışlarımın hızlanmasına tanık oldum. Şu anda tamamen  savunmasızdım ve sokağın köşesinden yere düşen bir gölge  vardı. Sadece bir gölge değildi. Silahlı bir şekilde ilerleyen birinin gölgesiydi. Ve bana doğru geliyordu. Gözlerimin dolduğunu hissettim. Kaderimi kabullenmiştim resmen. Kıpırdamadım. Sadece gözlerimi kapayıp nefesimi tuttum. Olacakları görmek istemiyordum. Bekledim. Bir silah sesi bekledim. Acı verici bir şey bekledim. Ama hiçbir şey olmadı. Gözlerimi araladığımda gördüğüm tek şey adeta benimle dalga geçen gölge figürcüklerimdi. Kahrolası gölgeler benimle oyun oynuyordu sanki! Ve şimdide onlar yüzünden bir kez daha ağlıyordum. Ama göz yaşlarımı durdurmaya çalışmadım. Onun yerine elmamı yere fırlatıp en yakın eve girdim, ilk odaya ilerleyip buz gibi yere yattım. Uyandığımda 3. günün gelmiş olması umuduyla gözlerim yaşlı bir şekilde uykuya daldım.