"Ah teşekkürler 22! Yiyecek bulana kadar açlıktan öleceğim sanmıştım!"
Saatlerce yürüyüp tek tek ev yağmalamamıza gerek kalmamıştı çünkü 22 bizi özel bir sığınağa götürmüştü. İçerisi fena değildi. Yani, yeraltı sığınağı olması nedeniyle yoğun ve karanlık bir ortamı vardı ama bir süre sonra alışmıştım. Zaten çok durmamız gerekmezdi. İçeriden 2-3 gün yetecek kadar su ve konserve yiyecek aldık ve dışarı çıktık. Aslında çıktığımız söylenemez ama en azından denedik. Şu lanet zombiler olmasaydı şimdiye dışarı çıkmış, afiyetle yemek yiyor olurduk.
___________________
22 bıçakla, ben tüfeğimle ve 25 tekme tokat bir şekilde zombilerle dövüşüyorduk.
22 zombilerin büyük bir kısmını hareketsiz hale getirmişti. Tek silahının garip bir bıçak olmasına rağmen zorlanıyormuş gibi görünmüyordu da. 25 ve ben ise birlikte dövüşüyorduk, ve buna rağmen fazlasıyla zorlanıyorduk. Belkide dövüş tarzımız yüzündendi. ... Kesinlikle dövüş tarzımız yüzündendi. 25 tekme tokat sokak kavgasına dalar gibi zombilere dalıyordu ve zombiler sendeliyordu... bende sendeleyen zombilere tüfekle vuruyordum. Ama cidden tüfekle vuruyordum, yani beyzbol sopası savurur gibi. Yanlış anlaşılmasın, nişan alabiliyordum ama gereğinden fazla mermi harcamak istemedim sadece.
Herşey gayet güzel gidiyordu ve çok az zombi kalmıştı ama şans bizim yanımızda olur mu hiç? Tabiki de hayır. 22 bir anda yere serildi ve bütün beyni etrafa saçıldı. Evet, 22'nin kafatası paramparça olmuştu. Büyük ihtimalle hiçbirşey hissetmeden ve acı çekmeden ölmüştü ama konu bu değildi. Bir ölüm-kalım savaşındaydık ve kayıplar olması normaldi. Benim taktığım tek şey 22'nin katiliydi. Bu benim nişan almaya karar verip ıskalamam sonucunda oluşan bir şey değildi. Bunu yapan ne ben ne de 25'ti.
"Ciddi olamazsın...."
"PİSLİKLER NİŞAN ALMAYI MI ÖĞRENMİŞLER?!"
______________
25'i yazarken içimdeki adanalı ağır basmış olabilir akshgdajh
