Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
'Karanlık bir sinema salonunda, kulağında yankılanan tek şey benim iniltilerim olsun.'
-Smut-
Okula ayak bastığım andan itibaren herkesin olmasa da birkaç kişinin gözü bana dönmüştü. Eğer dönmemiş olsaydı bütün okul büyük bir dedikodu kaynağından mahrum kalacaktı sanki. Adeta gözleri her bir adımımı takip ediyor tüm hareketlerimi izliyordu veya sadece ben son yaşadığımız olaylardan sonra fazla paranoyaklaşmıştım.
Yoksa kendimce bu denli rahatsız hissetmemin başka açıklaması yoktu.
Dolabın içinde dakikalardır aradığım hafıza kartı elime geldiğinde tedirgin gözlerim büyük bir rahatlamaya ev sahipliği yaptı. Hafıza kapasitesi oldukça yüksekti ve iyi de para vermiştim. Eğer kaybetseydim oturup ağlayabilirdim. İki hafta uzaklaştırma alışımı yalnızca birkaç dakikalığına kartımı almak için görmezden gelmiştim. O gece Kim ikizlerinin evinde V'nin içini döküşünden sonra dolu dolu bir gün geçmişti ve bu bir günde gözlemlediğim kadarıyla V'yi epeyce rahatlatmış görünüyordu. Sanki hep içini bize -daha doğrusu bana dökmek istiyor da sürekli bir tereddüte kapılıyor gibiydi, hala öğrenemediyse eğer zihnine kazıta kazıta öğretecektim; onları dinlemekten asla bıkmayacağımı...
Ayrıyeten o günün ertesi akşamı daireden ayrılıp -Kim ikizleri her ne kadar memnun olmasa da- yurda dönmüştüm. Asla unutamıyordum, Yugyeom'un beni tanımamazlıktan gelişini. Güya yurdu otele çevirdiğimi sadece keyfi olarak boşu boşuna para döktüğümü söylemişti. Azıcık haklılık payı olsa da okul bitesiye dek Kim ikizlerinin evinde kalamayacağım için mecburdum para dökmeye.
Ayrıca annem ilişkimize onay vermiş olsa bile ona, yurtta kalmak yerine V ve Taehyung'la kalacağım, diyemezdim.
"Ah..." Diye bir ses işitti kulaklarım, o sırada dolabı kilitlemiş arkamı dönüp gitmeye hazırlanmıştım fakat duyduğum sesle duraksayıp önümü döndüm yeniden. Dae, yüzündeki alaycı sırıtışla bana bakarken adım adım yanıma yanaşıyordu. Artık bu bakışlardan bıktığımı hissediyordum. Diğer yandan Dae, kampüsteki çoğu olaya karışmadan yalnızca seyreden bir çocuktu, bu tavrı beni şaşırtmıştı. "Jeon Jungkook," dedi, "senin ne işin var ki okulda? Sen uzaklaştırma almamış mıydın?"
"Bir işim vardı ve geldim, Dae. Ayrıca sana hesap vermek zorunda değilim."
"Yanlış anlama, tabii değilsin. Zaten senden hesap bekleyen de yok merak ettiğim için sormuştum." Bu kez alaycı bakışlarının yerini anlayışlı bir ifade aldığında daha da şaşkınlığa sürüklenmeme sebep oldu. Ciddi anlamda insanların tavırlarına akıl sıra erdiremiyordum. Bir gün başka davranırken diğer gün ondan da başka davranabiliyorlardı, zordu insanları çözmek. "Bilirsin," Dedi sonrasında, "o olaydan sonra kampüste tek konuşulan siz oldunuz, sizden başka bir meseleye denk gelmek neredeyse imkansızdı. Kim V'den ziyade Kim Taehyung'un nasıl kuralcı bir kişiliğe sahip olduğunu ve bu tür konularda katı tavırlar sergilediğini herkes biliyor, bilenlerin de asıl şaşırdığı şeyin bu olduğuna yemin edebilirim. Sonuç olarak da kalp bu; kimi seçip, seveceğini kim bilebilir?"
