Memory Game | Choi Yeonjun

' , •2• , '

"bunu yapmama izin ver." Dedi ve aniden dudaklarıma yapıştı.

Dudakları dudaklarımın üstünde haraket ederken öylece kalmıştım. Gözlerini kapatmış elleri yüzümdeyken öyle nazik ve üzgün öpüyodu ki...

Daha fazla izin vermeden çekildim. Gözlerim dolmuştu. Neye inanıcağımı bilemiyodum. Düşünsenize tanımadığın bir adamın evinde uyanıyorsun ve sana sevgilin olduğunu söylüyor. Ailen ölmüş... hayatın bitmiş....

Yüzüme bakmıyodu. Gözünden yaşlar süzülüyodu. İkimizin durumu vahimdi. Bu yaşadıklarıma inanamıyodum.

Yeonjun: "yazık...." Dedi yüzüme bakmadan. Ardından kapıyı çarpıp çıkmıştı.

Yatağa oturdum ve ellerimle yüzümü kapatarak ağlamaya başladım. Hayat çok acıydı. Hem ailemi hem anılarımı elimden almıştı.

2 gün sonra

O gün odamdan hiç çıkmadım. Kimsede beni rahatsız etmek istememişti. Çok sık odadan çıkmıyodum. Ev arıyodum. Birkaç ev bulmuştum ama fiyatları çoktu. Uygun fiyatlılar yaşanacak halde değildi.

Yılmadan aramaya devam edicektim. Nereye kadar kalıcaktım? Ne kadar sürecekti bu yaşam?

Odadan çıktım ve aşağı indim.

"Efendim yemek yemek isterseniz hemen hazırlayabilirim. Günlerdir yemek yemiyorsunuz. Acıkmış olmalısınız" dedi bir kadın.

Çöktüğümü hissediyodum. Bu 2 gün tüm gece ağlamış, dışarı çıkmamış, temiz hava almamış ve yemek yememiştim.

Başımı salladım.
"Peki tamam"

Salona ilerlerken gülüşme sesleri duymuştum. Kapıdan baktığımda Yeonjun dahil diğerlerinde kahkaha atıyordu.

İçeri girdiğim sırada Yeonjun'un gözleri beni bulmuş ve gülüşü solmuştu. Boğazını temizleyerek dikleşti.
Diğer çocuklarında bakışı üstümdeydi.

"Hey Eun-ah sende gelsene" dedi Beomgyu yanındaki koltuğu göstererek.

"Gelmek isterse kendisi gelirdi zaten. Zorlamayın" dedi Yeon telefonuna bakarken.

Beomgyu: "Öyleyse Eunhwa.. gelmek istersen gel"

Koltuğa geçtim ve oturdum.

Soobin: "Woah... ne kadar zayıflamışsın... iyi misin? 2 gündür odandan çıkmıyosun. Merak ettik"

"İyi olmaya çalışıyorum" derken Yeonjun'un bakışlarını üstünde hissetmiştim. Ona baktığımda başını tekrardan telefona çevirmişti.

Eunhwa: "ben biraz düşündüm..."
Dedim ciddi bir şekilde.

Kai: "ne düşündün Eun-shi?"

Boğazımı temizleyerek dudaklarımı araladım.
Eunhwa: "ben kendi evimi sattım"

Beomgyu arkasına yaslandı ve gülümsedi.
Beomgyu: "yani burda kalıcaksın?"

Dudağımı büzerek ona döndüm
"aslında pek sayılmaz"

Bunu söylediğimde yüzü düşmüştü.
Kai: "iyide o zaman sokakta mı kalıcaksın?"