Memory Game | Choi Yeonjun

' , •2• , '

Masanın üstündeki telefonum çaldığında ekrana baktım.

Kalp?
Şimdi her şey kendini açığa çıkarıyordu. Evet Yeonjun bana sevgilim olduğunu söyledi. Ama kanıta ihtiyacım olduğunu düşünürken telefonumda Yeonjun'un kayıtlı ismi her şeyi açıklıyordu. Küçük bir detay olsada aslında büyük birşeydi.

Çok bekletmeden açtım ve kulağıma götürdüm.

"Alo?"

"Hey! Hâlâ ortamısın? Geç oluyor. Seni almamı istermisin?"

Eşyalarımızın olduğu çantaları elime aldım.
"Şimdi geliyodum. Senin gelmene gerek yok kendim gelirim."

"Pekala dikkatli ol. Bir sorun olursa ara. Hızlı ol"
Demiş ve kapatmıştı.

Onlara herşeyi açıklayınca beni durdurmaya çalışacaklarına emindim. Ev bulana kadar onlarla kalırdım. Bu süreçte onları tanırdım. Ama daha fazla saçmalık istemiyordum.

{_____}

Kapıdaki görevli kapıyı bana açtığında içeri girdim ve eşyalarımı hizmetçiye verdim. Annemle babamın eşyalarını belediyeye vermiştim. Odama çıktığımda bavulu bir kenara bıraktım ve yatağa kendimi attım.

Kapı çaldığında yatakta doğruldum.
"Gel"

Kapı açılmış ve içeri Yeonjun girmişti.
"İyi misin?"

Başımı sallayarak ayağa kalktım.

Yeonjun: "Eunhwa.. yüzüne baktıkça acı hissediyorum. Hiç birinden hoşlanmadın mı?"

"Hoşlandım tabikide... ama yeon, sana karşı hiçbirşey hissetmiyorum"

Yüzüme hayal kırıklığıyla bakıyodu. Gerçekten o kadar üzgün duruyordu ki.. o acıyı hissedebiliyodum.

Yeonjun: "Bana bak" dedi ve yanıma yaklaştı.

Yeonujn: "Biraz olsun... hüzün, sevgi, nefret hissetmiyomusun?"

Gözlerine baktım. Artık Gözlerinde gördüğüm duyguyu anlayamıyodum.

"Üzgünüm" dedim başımı indirerek.

"Lanet olsun... Eunhwa.. bu böyle bitemez. Çok şey yaşadık ve hafızanı kaybetmen ne kadar acı verici anlayabiliyo musun? Sevdiğim kadın... hatta sevgilim, beni hatırlamıyo. Anılarımızı, beni, bizi, sevgimizi hatırlamıyo.." hüzünlü bir şekilde gülümsedi.

"yakında herşey biticek... ne sen, ne de ben... artık hiçbirşey hissetmicez... geriye sadece anılar kalıcak. Ama son kez olsun" dedi ve dudaklarıma baktı.