quixotic

VIII

မြဲေျခာက္ေျခာက္မီးခိုးေရာင္ေတြက ငါ့ကိုအလုံပိတ္အခန္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္း . .
ငါ့ရဲ႕အသက္မဲ့ေနတဲ့ေရာင္စဥ္ေတြကို ထုခြဲခံရတဲ့မွန္တစ္ခ်ပ္လို ကြဲေၾကေစသြားခဲ့ၿပီး . . . မင္းက အဲ့ဒီေနရာမွာရွိေနခဲ့တယ္။ အေရာင္အေသြးကင္းစင္တဲ့ ပိတ္ကားထက္မွာ တစ္ခုတည္းေသာ ေဆးေရာင္စုံအျဖစ္နဲ႕ ငါ့အတြက္ရွိေနခဲ့တယ္။

ျမဴခိုးေတြဖုံးလႊမ္းေနခဲ့တဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စုံက သူ႕တစ္ေယာက္တည္းကိုသာျမင္ေတြ႕ရနိုင္ဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းမေရမတြက္နိုင္ေအာင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရသလိုပဲ။

အုံ႕မွိုင္းေနတဲ့ကမာၻႀကီးကို သန႔္စင္ေပးဖို႔ ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ မိုးစက္မိုးမႊားေလးေတြက က်ဆင္းလာေပးတယ္။ မီးခိုးေရာင္ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးက စိမ္းစိမ္းစိုတယ္။ မီးခိုးေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးက မိုးျပာေျပးတယ္။ မီးခိုးေရာင္ေခါင္မိုးေလးက လိေမၼာ္နီရဲ။ မီးခိုးေရာင္နံရံႀကီးက ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႕ မီးခိုးေရာင္ေရးျခစ္ထားတဲ့ စကားလုံးေတြက သက္တံ့ေရာင္စင္လို ေကြးၫြတ္ၾကတယ္။

မီးခိုးေရာင္ၾကမ္းခင္းႀကီးက ညိုေသြးသြားၿပီး မီးခိုးေရာင္ ေျခဖမိုးေတြနဲ႕လက္ခုံေတြက အသားေရာင္ျပည့္ၿဖိဳးလာတယ္။ ေပါက္ခနဲ ေရစက္ေရေပါက္ေလးတစ္စက္က သူ႕ပါးျပင္ေပၚလာစင္တယ္။ ပါးျပင္ကိုပြတ္ဆြဲလိုက္ေတာ့ မီးခိုးေရာင္ေတြက သူ႕လက္ဖဝါးမွာစြန္းပါလာတယ္။
သူ . . ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႕အတြက္ရွိေနခဲ့တယ္။

ေနာက္ထပ္ ေအးစက္တဲ့ေရစက္တစ္ေပါက္က သူ႕မ်က္ခြံေပၚဆင္းသက္လာတယ္။ သူ႕နဖူးေပၚ၊ သူ႕ပါးျပင္ေပၚ၊ သူ႕ေမးေစ့ေပၚ။ အလ်င္စလိုဖြင့္လိုက္ရတဲ့မ်က္ခြံေတြေနာက္မွာ စိမ္းသက္တဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးက ဦးစြာႏႈတ္ဆက္တယ္။ မ်က္ႏွာေပၚကေရစက္ေတြကိုဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို စူးစမ္းမိေတာ့ သူကေရျပင္ျပာလယ္မွာေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ပင္လယ္ျပာအလယ္က ေလယာဥ္ပ်က္တစ္စင္းရဲ႕အေတာင္ပံတစ္ျခမ္းေပၚမွာ။ ျပာလဲ့လဲ့ပင္လယ္ေရေတြက အေတာင္ပံတစ္ခုလုံးကို ဖုံးလႊမ္းသြားဖို႔ အ႐ြယ္ေရာက္လင္းပိုင္တစ္ေကာင္စာေလာက္ပဲလိုေတာ့တယ္။