quixotic

VII

အေမွာင္ရီဖ်ိဳးဖ်တဲ့ကမာၻငယ္အတြက္ မီးအိမ္ေကာင္းတစ္လုံးကို သိပ္လိုအပ္တယ္။ ရင္ဘတ္စည္တီးသံေတြကို မ်က္ရည္စက္ေတြဟာေစာင့္ေမွ်ာ္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူကိုယ္တိုင္ဖန္တီးထားတဲ့ပုံျပင္တိုင္းကို နားေထာင္နိုင္တယ္။

အစိုးမရတဲ့မုန္တိုင္းဟာ လွ်ပ္စီးတန္းေတြတိုးဝင္ေနတဲ့ကမာၻႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းေတြမွာလည္း သက္တံ့ေရာင္စဥ္ေတြရွိတယ္တဲ့။ လွ်ပ္စီးေတြက သပ္တန႔္ရဲ႕ဘယ္အေရာင္ကိုမဆို ကိုယ္ပြားယူနိုင္တယ္ ေပ်ာ္ေမြ႕သူ။
အဝါေရာင္ေတြရွိတယ္၊ လိေမၼာ္ေရာင္ေတြရွိတယ္၊ အျပာေရာင္ေတြရွိတယ္၊ အနီေရာင္ေတြရွိတယ္၊ ပန္းေရာင္ေတြရွိတယ္၊ အျဖဴေရာင္ေတြရွိတယ္။ အနက္ေရာင္ဟင္းလင္းျပင္ထက္မွာ နဂါးေငြ႕တန္းၾကယ္အစုအေဝးႀကီးေတြ ေမ်ာလြင့္လည္ပတ္ေနတယ္ ေဆးျခယ္သူ။

မိုးၿခိမ္းသံေတြက ေကာင္းကင္တံခါးကို မၾကာခဏလာလာေခါက္တယ္။ ရိေပၚ့အခန္းတံခါးကိုေရာပဲ။ စကၠဴေလွအနီေရာင္ေလးဟာ ရိေပၚနဲ႕အတူတူ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတယ္။ နို႔စိမ္းေရာင္လိုက္ကာစေလးဟာ အေအးလွိုင္းကိုအကာရံျခားေစတဲ့ ၿခဳံထည္မဟုတ္ဘူး။

တံစက္ၿမိတ္က ေရစက္ေရေပါက္ေတြဟာ မိုးျမစ္ေခ်ာင္းထဲစီးဆင္းတယ္။ သူတို႔ေတြက ပင္လယ္ျပင္ႀကီးဆီ မရပ္မနားခရီးႏွင္ၾကလိမ့္မယ္။ ျမဴခိုးျမဴေငြ႕ေတြဟာ တိမ္တိုက္ေတြနဲ႕ေပါင္းစည္းတယ္။ ‘ မင္းေရာ ငါတို႔နဲ႕အတူလိုက္ခဲ့မလား စကၠဴေလွငယ္ေလး ‘ ျဖဳတ္ခနဲေႂကြက်သြားတဲ့ သစ္႐ြက္ကေလးဟာ ေလွတစ္စီးအသြင္ခံယူလို႔ ေလွာ္ခတ္သြားေခ်ၿပီ။

( ေဒါက္ ေဒါက္ )*
ေလာ့ခ်ထားတဲ့တံခါးတစ္ခ်ပ္ဟာ ပြင့္သြားခဲ့တယ္။ သူဝွက္ထားတဲ့ တံခါးကိုရွာေတြသြားခဲ့ၿပီ။ သူ႕ကိုလည္း မၾကာခင္ရွာေတြ႕ၾကေတာ့မွာ။ စကၠဴေလွအနီေရာင္ေလးက သူ႕ကိုဖုံးကြယ္ေပးထားနိုင္ရဲ႕တယ္။

“ သား . . “
ေခၚထုတ္သြားေပးပါ။ . . . ငါတစ္ေယာက္ထဲေနပါရေစ။

ဝမ္မားမားက ဘာမွအဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတဲ့ အခန္းကိုၾကည့္ၿပီး သက္ေငြ႕ရွိုက္တယ္။
ဒီေန႕ သူ႕ရဲ႕သစ္ေတာႀကီးက ညိုးႏြမ္းေျခာက္ေသြ႕ေနတယ္၊ သစ္ပင္ေတြက ဝမ္းနည္းေနၾကၿပီး သူ႕ဝမ္းဗိုက္ထဲက လိပ္ျပာေတြအကုန္လုံး အေတာင္ပံေတြပ်က္စီးကုန္ၾကၿပီ။