mockingbird ㄨ yoonmin ✓

[5] Sense of Curiosity

Derin nefes alır ve kapıya doğru ilerledi. Üzerindeki beyaz kıyafetini alttan çekiştirirek koridordan merdivenlere doğru ilerledi. Herkes bugün kendi halindeydi. Eğitim bittiği an melekler yorulduğu için her çoğu odasına çekilmişti. Jimin odada kalıp sıkılmak yerine şeytanı gördüğü yere tekrar gidip onu görebilirdi. Fakat orada olup olmadığını bilmiyordu. Sonsuza kadar şeytanın orada kendisini bekleyeceğini sanmıyordu tabi ki ama Jimin yine de gidip onu biraz da olsa görmeyi istiyordu.

Hızlı adımlarla şatodan çıkarak arka bahçeye doğru ilerlemeye başladı. Heyecandan kalbi çarpıyordu adeta. Sanki orada onu bulacak gibi hissediyordu. Belki onunla biraz vakit geçirirse buradaki tüm can sıkıntılarını unutabilirdi. Sürekli saçma kurallarla yaşamak istemiyordu burada. Şeytanlar gibi özgürlüğüne düşkün olmak istiyordu sadece. Onların yerinde sadece bir gün olmak  istemişti küçük melek. Ya da iyi anlaştığı bir şeytan. Evet hitapları tuhaf ve ürkünç olsa bile onların zararsız bir varlık olabileceğini düşüyordu Jimin.

O kadar hızlı koşmuştu ki hatta kanatlarına ağaçların uzun dalları çarpıyor ve meleğin canını acıtıyordu. Henüz karanlık çökmemişti. Şeytan belki de gündüz vakti dışarı çıkamıyordur. Onların tek cezası da belki gündüzleri dışarı çıkmamak oluyordur. Melek bunları uzun uzun düşünürken kendini sınırda buldu. Evet tam olarak şeytan ile burada karşılaşmışlardı. Yanında bir tabela vardı. Tabi ki de tek eksik olan şey şeytan. O yoktu. Jimin biliyordu gelemeyeceğini ama yine de bir umutla gelmişti. Belki bir saniye olsa da görebilirdi. 

Küçük melek üzülmüş bir ifade ile omuzlarını düşürerek dudaklarını araladı. Şeytanın adını iyi hatırlıyordu. İlgisini çeken şeyleri asla unutmazdı. Tıpkı ilgisini çeken şeytan gibi. Onun ismini asla unutmamıştı. Dolgun dudakları hafif kıvrıldı ve sessizce mırıldandı. ''Min Yoongi.''

''Sanırım beni güzel bir melek andı.'' 

Küçük meleğin kalbi bir kelebek gibi uçuşurken heyecanla nefesini içinde tuttu ve kafasını eğdi. O ses, o şeytana aitti. Min Yoongi'e. Tabi ki de ses tonunu da unutmamıştı. O kalın ve derin sesini. Sanki onun sesi, küçük meleğin tüm ruhunu içine çekiyormuş gibi hissediyordu. Arkasından geliyordu sesi ama cesaret edip dönemiyordu çünkü heyecandan hareket edecek durumu yoktu. Ta ki sıcak bir nefesi boynunda hissettiği zaman. Küçük melek bunun üzerine arkasına hızlıca dönmüş ve karşısındaki siyahlar içinde bürünmüş şeytan ile burun buruna geldi. 

Jimin irkilerek adımlarını geriye doğru attı ve utangaç bir tavırla kıkırdadı. Sonunda o dolgun dudaklarını aralayarak konuşmaya çalıştı. ''Beni korkuttun Yoongi...'' Jimin'in cümlesi yarıda kaldığında tekrar devam etmek için boğazında oluşan yumruyu yuttu. ''Yani Yoongi hyung.''

Yoongi buna kıkırdadığında dilini kuru dudağında gezdirdi. Uzun bir şekilde karşısındaki beyazlar içinde duran meleği süzdü. İnce ve süt rengi kadar teni onun dişini alt dudağına bastırmasına neden olmuştu. Hoşuna gitmişti. Meleğin her özelliği ve en önemlisi de güzelliği. Onu tekrar gördüğü için mutluydu. Tekrar geleceğini hiç sanmıyordu ama yine buradaydı. Onu etkilemiş olmalıydı. Yoongi her zaman kendinden emin bir şeytandı. İstediğini elbet alana kadar çabalardı. Bunun sonunda ölüm de olsa yine de pes etmeyecekti.

''Yoongi hyung yine sen bize ait sınırdasın bende size ait olan sınırdayım.'' Jimin elini ağızına götürüp kıkırdadığında Yoongi kaşlarını çatarak ona karşılık gülmüştü. İlk defa bir melek kendisi ile bu kadar rahat konuşuyordu. Tüm konuştuğu melekler ya Yoongi'den korkardı ya da çekinirdi. Yoongi alışmıştı fakat şimdi karşısındaki meleğin konuşmaları onu tuhaf etmesine neden olmuştu. Hoşuna da gitmedi değildi. Tam olarak Namjoon ile girdiği anlaşmada, tarif ettiği melek bu şekildeydi. Onun duyguları ile onayacaktı ama değer olduğunu düşündü. Kim bilir belki bu melek sonsuza kadar kendisinin olabilirdi.