"Ayakkabımı şu zır delinin elinden alın artık." Eylem bi yandan Erdinçi yakalamaya çalışıyorken bir yandan da hazırlanıyordu.
Doruk Erdinçi tuttuğu gibi odadaki koltuğa fıydırıverdi. Eylem Doruka bakıp "Madem 2 saniyede hallediyordun yarım saattir ne uğraştırıyorsun beni." Diye söylendi. Doruk "Koşturman hoşuma gitti." Eylem elinde ayakkabımla bana gelirken söylendi. "Allahım nerden buluyorum bu delileri ben. Mıknatıs gibi çekiyorum."
Gülüp elinden ayakkabımı aldım. "Doruk uğraşma kızla." Doruk omuz silkip Erdinçin yanına oturdu. Kapı çalıp içeri Cemre girdi. Eliyle 'açılın' diyip Erdinçle Dorukun ortasına kendini attı. Bana döndüp "Bugün gelcek bu kız." Erdinç "Kız tut nereye geliyo valla göbek atarken bir de gelir de düşürürsün çocuğu sahneye." Doruk Cemrenin arkasından elini uzatıp Erdinçe vurdu. "Salak salak konuşma bir kerede."
Eylem "Ağrın mı var varsa hastaneye gidelim?" Cemre ayaklarını sehpaya uzatıp kafasını iki yana salladı. "Yok ağrım ama ben bu göbekle oyun oynayamıyorum ki ya." Diye ağlamaya başladı. Erdinç ayağa kalkıp "Yok abi bipolar mı ne bu böyle. Daha demin söyleniyordu şimdi ağlıyo. Ben Sarı komutanımın yanına gidiyorum.Alkanı da gönderiyorum buraya çekemicem hamile kadın." Doruk "İte bak söylencek söz mü seni de görcez mal herif." Erdinç odadan çıkarken Cemre daha çok ağlamaya başladı.
"Sevilmiyorum ben işte kızımla. Niye sevmiyonuz ki bizi bi zararımız yok." Cemreye "Güzelim sen niye ağlıyorsun bilmiyor musun Erdinçi dalga geçiyo. Seviyoruz hepimiz sizi." Dedim. Eylem yanına gidip Cemreyi sakinleştirirken Doruk yanıma oturdu.
"Hâlâ evlenmek için kararlı mısın?" Bu da soru muydu be. "Tabii ki kararlıyım noldu ki?" Doruk huzursuzca arkasına yaslandı. "Senden ayrı evde kalmak istemiyorum. Hep yanındaydım. Nereye gidersen git ne karar verirsen ver hep yanındaydım ve şimdi yanında başka biri olucak. Tamam Emreyi tanıyoruz zarar gelmez seni çok seviyor ama bilmiyorum işte. Bizim evde değilsin o bile yeticek bana. Yan odamda uyuduğunu hissederken daha huzurluydum şimdi ise farklı bi evde farklı bi odada olcaksın bilmiyorum işte kötü hissediyorum sadece seni bırakmak ayrı kalmak istemiyorum."
Doruk haklıydı. Onunla hiç ayrı kalmamıştık nereye gidersek gidelim hep birlikteydik.
"Koca oğlan sen bu kadar duygusal mıydın be? Merak etme Doruk her zaman bize gelebilirsin her zaman sizin yanınıza da gelicem. Gecenin bi vakti bile olsa 'İrem seni özledim çık gel veya geleyim' bile desen ben seni hep beklicem." Dedim. O bana sarılıp saçımdan öptü o sıra içeri Erdinç girdi. "Bırakın salya sümük ağlamayı hadi Sarı komutan geliyo."
Bizimkiler odadan çıkarken Emre odaya girip kapıyı kapattı ve bana döndü. "Çok güzel olmuşsun." Yanıma yaklaşıp anlımdan öptü. "Zaten evden çıkarkende gördün ya sevgilim." Güldü. "Her gördüğümde farklı bi güzelsin kadın daha ne diyeyim sana?" Güldüm.
"Bugün hayatımızı sonsuza kadar birleştiriyoruz." Kafamı salladım. "Sana sadık olucağıma, seni her zaman seviceğime söz veriyorum sevgilim."
"Söz veriyorum sevgilim."
Odadan çıkıp merdivenlerden indik. Düğün giriş müziğimiz çalarken sahneye gelip dans etmeye başladık.
Yarım saat sonra kendimi bitik halde hissederken Erdinç başında kıravat bağlı bir şekilde gelip sahneye sürükledi beni. "Sanki benim düğünüm anasını satayım. Oyna kız oyna." Erdinçle göbek atarken nikah memuru gelmişti.
Müzik kesilip masaya doğru yürürken Emre yardım etti. "Bu çocuk içmedende sarhoş olabiliyor." Dedi Erdinçi işaret ederken. "Sorma sorma."
Sandalyemi çekip oturttu. Kendiside yerine geçip oturup bana göz kırptı. ARKADAŞLAR ÇOK YAKIŞIKLI VE BEN BİRAZDAN BU ADAMLA EVLENİYORUM. Kaçırdınız yani ehhe
Nikah memuru başladı. "Adınız soyadınız ve baba adı?" "İrem Atasever.Tahir." "Adınız soyadınız ve baba adı?" "Emre Çolak.Mustafa."
"Siz Tahir kızı İrem Atasever hiçbir baskı altında kalmaksızın Mustafa oğlu Emre Çolakı eş olarak kabul ediyor musunuz?"
Emreye bakıp "EVEEET." Dedim. Yeşil gözleri aşkla bakıyordu. Alkışlar...
"Siz Mustafa oğlu Emre Çolak hiçbir baskı altında kalmaksızın Tahir kızı İrem Ataseveri eş olarak kabul ediyor musunuz?"
Yeşillerini bana çevirdi "EVEEET." Alkışlar...
Şahitlere dönüp "siz de kabul ediyor musunuz?" Alkan ile Doruk "evet." Dedi
"Bende İzmir Belediyesinin bana vermiş olduğu yetkiye dayanarak sizleri karı koca ilan ediyorum. Gelini öpebilirsiniz." Annemle babama döndüğümde ağlamaklı ama bir o kadar mutlu bir şekilde alkışlıyorlardı.
Cemre "Ayağına bas kız." Dedi. Emrenin ayağına bastım. "ah." Diyince "ay çok mu bastırdım?" Dedim. "Cık. Acımadı."
Ayağa kalktım Emre duvağımı açıp anlımı öptü. "Buyrun aile cüzdanınız. Mutluluklar dilerim." Aile cüzdanını alıp bizimkilere gösterdim. Erdinç "İŞTE BU BE ALDIN YİĞİT GİBİ OĞLANI AFERİN KIZ." Salak bu çocuk ya.
Pasta kesip tekrar oynayıp takımı merasiminden sonra artık iyice yorulmuştum ki bi anda karşımda Emre ve bizimkiler geçmiş ve zeybek oynamaya başlamışlardı.
-Temsili olsun çok güzel oynuyorlar-
O kadar hoştu ki bunu aslında laf arasında söylediğimi hatırlıyorum ve bunu hatırlaması çok hoştu.
Artık düğün bitmiş herkesle vedalaşıp arabamıza binmiştik. "Sonunda bitti." Ayakkabıları çıkartıp arabanın göğüslüğüne uzattım. "Sonunda bitti benim ayaklarda bitti. Birde şuraya sığsam 1.67boyla anca böyle oluyo." Emre kıkırdadı.
Evimize geldiğimizde ayakkabıları giyip tekrar indik arabadan. Evin kapısına geldiğimizde Emre kapıyı açtı bi anda beni kucağına aldı. Boynuna sarıldım. Kapıyı kapatıp yukarıdaki odamıza girdik. Beni yere bırakıp anlımdan öptü. "Duş almak ister misin güzelim?" Kafamı salladım. "O zaman bunun için sabahı bekliceksin çünkü ben dinlenmek istiyorum seninle." Yutkunup yeşillerine baktım. "A-acaba ben duşa girsem sende uyusan mı?" Cıkladı.
"Bence biz bu üstümüzdekilerden kurtulalım." Anlımı öptü. "İstemiyorsan yani..." sözünü kesip gömleğinden çekip dudağını öpmeye başladım. Ne ara gelinliğim üstümden kaydı ne ara üzerindekileri çıkarttık bilmiyorum ama hayatımın en güzel günü ve onun gecesiydi.
"Sana çok aşığım Emre Çolak." "Sana çok aşığım İrem Çolak."
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
