Unexpected love

44ο: Χαοτικές σκέψεις

(Δεν πιστεύω να χάθηκε η Ελένη. Ααα όχι εντάξει πλάκα σας κάνω εδώ είναι...😂 Μην ανησυχείτε καθόλου)

Έχει περάσει καιρός. Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που η Ελένη μίλησε με τα κορίτσια. Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που κοίταξε στα μάτια την Αλεξάνδρα. Ήταν τόσο στεναχωρημένη και λυπημένη που τις άφησε πίσω. Είχε πλέον μια καινούργια ζωή σε μια ξένη για αυτήν πόλη και με άγνωστα πρόσωπα. Ήταν απλά τρομακτικό.

Ήθελε τόσο απεγνωσμένα να στείλει ένα μήνυμα και να μιλήσει με τις φίλες της αλλά βαθιά μέσα της κάτι την απωθούσε από το να το κάνει. Ήθελε τόσο πολύ να μιλήσει στις φίλες της για την καινούργια οικογένειά της και να της εξηγήσει τι ακριβώς γίνεται και πώς τα περνάει όλον αυτό τον καιρό. Μα δεν το έκανε.

Κάθε φορά που έπιανε το κινητό στα χέρια της, έμπαινε στη συνομιλία και πληκτρολογούσε κείμενα ολόκληρα ποτέ δεν πατούσε αποστολή. Τα διέγραφε κατευθείαν. Στις αρχές έβλεπε τις ειδοποιήσεις από τα μηνύματά τους αλλά πάλι δεν απαντούσε. Στο πίσω μέρος του μυαλού της πίστευε ότι μετά από τόσο καιρό θα την είχαν ξεχάσει και θα είχαν φτιάξει τις δικές τους ζωές. Όμως μετά ερχόταν στην πραγματικότητα και σκεφτόταν τι μαλακίες έλεγε αφού οι φίλες της την αγαπούσαν πολύ και δεν υπήρχε περίπτωση να την ξεχνούσαν ποτέ.

Η σχέση της με την καινούργια οικογένεια της στην αρχή ήταν λίγο δύσκολη αλλά όσο περνούσαν οι μέρες και οι εβδομάδες δένονταν όλο και πιο πολύ με σκοπό να τους αγαπήσει και να νιώθει άνετα και ασφαλής μαζί τους. Οι γονείς δούλευαν καθημερινά και το παιδί τους πήγαινε σχολείο αφού ήταν μόνο 10 χρονών. Είχε πλέον ένα αδερφάκι κάτι που με την βιολογική της οικογένεια δεν έτυχε να αποκτήσει.

Κάθε πρωί, ενώ οι γονείς της ήταν στην εταιρεία, εκείνη έπαιρνε τα ακουστικά της και έβγαινε έξω για να απολαύσει την φύση και τον καθαρό αέρα ακούγοντας την αγαπημένη της playlist και βαδίζοντας άπειρες ώρες στα σοκάκια και στα παράξενα μέρη της περιοχής εκείνης. Χάνονταν στις σκέψεις της όταν έστρεφε το βλέμμα της προς τον ουρανό. Μπορούσε να κάθεται με τις ώρες και να βλέπει απλά τα σύννεφα. Την ηρεμούσε τόσο πολύ.

Τα καταπράσινα δέντρα και τα πολύχρωμα λουλούδια της υπέροχης αυτής φύσης που την περιτριγύριζαν, την οδηγούσαν σε χαοτικές σκέψεις και βαθιά συναισθήματα. Η φύση και το περιβάλλον την ενέπνευε τόσο πολύ που έπιανε στα χέρια της το ημερολόγιο που είχε πάρει από το σπίτι των γονιών της και έγραφε... και έγραφε ώρες ολόκληρες ώσπου γέμιζε σελίδες, εκφράζοντας ότι συναίσθημα είχε στο χαρτί.