saudade || TsukiYama

❄️

Kapı çaldığında sevgilisini vücudundan ayıracakken kadının "Ben bakarım." demesiyle geri yaslanmıştı Kei. Birkaç saniye sonra içeriyi Shoyo'nun sesi doldurduğunda Tadashi kıpırdanmış, eliyle farkında olmadan Kei'nin karnına bastırarak doğrulmuştu.

"Tadashi!!

"Shoyo! Kageyama! Hoş geldiniz."

"Ben de geldim." diyerek Kageyama'nın arkasında beliren kızı görünce gülümsemesi biraz daha büyümüştü. "Yachi! Çok özledim seni."

"Ben de seni çok özledim Tadashi-kun. Gelemedim bir türlü, özür dilerim."

"Önemli değil, şimdi geldin ya.."

"Ee nasılsın?" derken koltuğa yerleşmişti Shoyo. Gözlerindeki kırmızılığa rağmen gülümsüyordu kocaman.

"Yorgunum."

"Ama bugün eğleneceğiz, yorgun olmaman lazım!"

"Ne yapacağız ki?"

"Bak." Kageyama'nın kenara bıraktığı poşeti gösterdi. "İçinde oyunlar var."

"Ben de yiyecek birkaç şey aldım." derken arkasına sakladığı poşeti öne çıkardı Yachi. Tadashi buna sevinirken bir yandan yiyip yiyemeyeceğinden emin olamamıştı.

"Ama önce sohbet edelim!"

Onlar bir şeylerden konuşmaya başlamışlarken çocuğun annesi mutfağa geçmişti getirdikleri yiyeceklerle beraber. Kageyama ve Kei dışında üçü konuşurken Kei biraz sevgilisini izlemiş, sonra çaprazındaki çocuğa dönmüştü. Kageyama sanki ona dönmesini beklermiş gibi, göz göze geldikleri an "Nasılsın?" diye sordu.

Kei onu yanıtlamadan önce sevgilisinin omzuna dudaklarını bastırdı yavaşça ve kalkıp Kageyama'nın yanına geçti. Böylece Yachi de Tadashi'nin yanına geçebilmişti.

"İyi olmaya çalışıyorum. Sen?"

"İdare ediyorum ben de." Öne eğilip dirseklerini bacaklarına yasladı ve ellerini ortada birleştirdi. "Şimdiden söylemek istedim. Tadashi'yle yalnız kalmak istersen bana söylediğin an gidebiliriz."

"İstediğiniz kadar kalın. Tadashi sizinle olmaktan mutluluk duyuyor."

"Peki o zaman."

"Kageyama."

"Hm?"

"Sen neden Tadashi'yle konuşmuyorsun pek?"

"Ne?"

"Geldiğinizde birkaç cümleden sonra kendini geri çekiyor, benimle konuşuyorsun hep. Aslında ziyarete geldiğiniz Tadashi ama."

"Hinata zaten Tadashi'yle konuşuyor, sen yalnız kalıyorsun gibi oluyor. Bir de şey..ben hasta insanların yanında durmaya çok dayanamıyorum."

"Nasıl yani?"

"Büyükbabam ben küçükken hastalıktan öldü. Ablamdan sonra ailemde en sevdiğim kişi oydu. Hastayken hep yanındaydım. Bu durum da az çok o zamanları hatırlatıyor. Sen de benim gibi hep onun yanında beklediğin için kendi hissettiğim çaresizliği sen de hissediyorsun gibi düşünüyorum istemsizce. Tadashi dışında konuşacak birinin olması da gerek olduğu için seninle konuşuyorum işte."

Kei birkaç saniye dudaklarını birbirine bastırdıktan sonra mırıldandı. "Başın sağ olsun. Böyle hatırlatıp söyletmek istemezdim."

"Önemli değil. Zaten dediğim gibi, yanınıza geldiğimde hatırlıyorum istemsizce. Geçti gitti, sadece anısı kaldı işte."