Η συμπαικτρια.

Hold on ( part2)

POV ΔΑΝΑΗΣ :

Οι ώρες μέχρι να έρθουν οι γονείς της Μελίνας στο νοσοκομείο πέρασαν βασανιστικά αργά. 

έφερνα βόλτες πάνω κάτω ..λες και έτσι θα περνούσαν γρηγορότερα. 

κάποιες ώρες αργότερα έφτασαν.  μπήκαν μέσα τρέχοντας πανικοβλητοι .

-Δανάη κοριτσι μου ....τι έγινε? πως είναι το μωρό μου?

είπε και με πήρε αγκαλιά. 

- δεν μου είπαν και πάρα πολλά επειδη δεν είμαι συγγενής πρώτου βαθμού αλλά  ένας τύπος βγήκε με στοπ και την χτύπησε.  οι εξετάσεις της είναι καλές...πέρα από κάτι γρατζουνιές στο πρόσωπο και στο σώμα δεν έχει κάτι άλλο .....όμως.....όμως δεν έχει ξυπνήσει ακόμα...δεν ξέρουν γιατί. . συγνώμη.....συγνώμη που δεν την προστατευσα. 

εκείνη δεν είπε τίποτα....μόνο εκλαιγε..και με έσφιγγε στην αγκαλιά της.   ήταν πλέον αργά οπότε δεν ήταν ο γιατρός της εδώ...μόνο κάτι νοσοκόμες πηγαινοερχοντουσαν .

τα νοσοκομεία το βράδυ είναι πολύ τρομακτικά. . το μόνο που ακούς είναι κάποια βογκητα πόνου και μετά σιωπή...τόση πολύ που νομίζεις ότι ακούς τους όρους σταγόνα σταγόνα. 

εκείνοι ρώτησαν μια νοσοκόμα και τους είπε τα ίδια  και πως θα έπρεπε να περιμένουν τον γιατρό στο πρωινό επισκεπτηριο για να τους τα πει πιο αναλυτικά...

είχα κάτσει στην καρέκλα και τους κοίταζα.  Καημενουλιδες....δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για ένα γονιό. 

ύστερα ήρθαν και  κάθισαν δίπλα μου .

-Δανάη μου...πήγαινε σπίτι σου να ξεκουραστείς...είσαι εδώ όλη μερα...είμαστε εμείς εδώ...έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις Κάτι .

-όχι όχι....θέλω να είμαι εδώ όταν ξυπνήσει. 

εκείνη έβαλε τα κλάματα. της έπιασα και της έσφιξα το χέρι. 

-θα ξυπνήσει θα το δείτε.  όλα θα πάνε καλά.