Love or hate

Chapter10(Unicode+Zawgyi)

'မောင်....ဒီနေရာကြီးမှာကျုပ်တစ်ယောက်တည်းနေရမှာလား?ကျုပ်..ကျုပ်မနေရဲဘူးလေမောင်....ကျုပ်..ကျုပ်ကြောက်တယ်...'

'ဟက်....ဒါကြတော့မနေရဲဘူး...ဟိုလိုကိစ္စကြဘယ်သူတက်လုပ်လုပ်ခံရဲတယ်တဲ့လားအဝေး
..ကြည့်ရတာငါမင်းကိုအထင်သေးမိသွားတာထင်တယ်....'

'......မောင်နားလည်အောင်ကျုပ်ဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲမောင်ရယ်'

'ရှင်းလဲမပြနဲ့...နားလဲမထောင်ချင်ဘူး....အဝေး....ခင်ဗျားယောက်ျားမဟုတ်ဘူးလား....လုပ်ရဲရင်ခံရဲရမှာပေါ့....အဝေး...ကျွန်တော်ပြောထားမယ်နော်....ကျွန်တော့်စီကနေထွက်ပြေးဖို့မကြိုးစားနဲ့....အေး..ခင်ဗျားကျွန်တော့်လက်ထဲကထွက်ပြေးလို့ကျွန်တော့်ဘက်ကခင်ဗျားကိုပြန်ရှာလို့တွေ့ခဲ့ရင်ကျွန်တော့်စီကနေထွက်ပြေးတဲ့ခင်ဗျားခြေထောက်တွေကိုသုံးစားမရအောင်ရိုက်ချိုးပြစ်မှာ...မလုပ်ရဲဘူးထင်ရင်ခင်ဗျားစမ်းကြည့်ပေါ့...ခုတော့ကျွန်တော်သွားမယ်....'

'မောင်...'

'မနက်ကြပြန်လာခဲ့မယ်....'

'ဟင့်အင်း....မထားခဲ့ပါနဲ့မောင်ရယ်.....ကျုပ်တစ်ယောက်တည်းမနေရဲဘူး...ဟင့်..'..

'မောင်သွားပြီအဝေး.....'

'မောင့်...ဟင့်အင်း...မထားခဲ့ပါနဲ့မောင်ရယ်...ဟင့်...'

'မနက်ကြမောင်ဆက်ဆက်ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်...'

'မောင့်....အင့်...ဟင့်...'

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့မောင်ဟာသူ့ကိုယ်ပိုင်ကားအားမောင်းလို့အဝေးကိုထားရစ်ကာထွက်သွားလေပြီ....

မောင်ထားခဲ့ပေမဲ့မောင့်အနောက်ကိုပြေးလိုက်ချင်ပါသော်ညားမောင်စောနကပိတ်သွားတဲ့တံခါးကလဲထွက်မရတဲ့အပြင် အိမ်ရှိ ပြတင်းတံခါးအားလုံးဟာလဲသံဇကာတွေနဲ့မို့နောက်ဆုံးအဝေးလက်လျှော့လိုက်ရတော့သည်....

ချောင်တချောင်မှာကပ်ကာမောင်အမြန်လာပါစေလို့သာဆုတောင်းမိတော့သည်....

တကိုယ်လုံးလှုပ်မရအောင်ကိုက်ခဲနေပေမဲ့လဲကြောက်စိတ်ကစိုးမိုးထားတာကြောင့်တကိုယ်လုံးတုန်လှုပ်နေခဲ့သည်....