When Straight Bends

Chapter Two

♪

"Miss, pwede magpa-picture sayo?"

Binalingan ko ng tingin yung lalaking nagtanong. Nakatingin siya sa akin habang hawak sa kamay ang phone. Nabitin din ang pagtingin ko sa mga damit dahil sa kanya.

Ang hirap talaga maging maganda.

Ngumiti ako at tumango. "Sure." Iniangat nito ang phone at itinapat sa aming dalawa ang camera. Nag-peace sign lang ako habang nakangiti, si kuya naman nakigaya din, wala siyang originality.

"Thank you, Miss."

"No problem, pero hindi naman ako artista bakit sakin ka nagpa-picture?" Sa school lang ako sikat pero sa labas wala namang nakakakilala sakin, unless kilala nila ang parents ko na famous sa business world. Madami din namang nag-offer sakin ng modelling or pag-a-artista pero tinatanggihan ko. Tamad na nga ako mag-aral magdadagdag pa ba ako ng sakit sa ulo, syempre hindi na.

"Ah, ang ganda mo kasi kaya hindi ko napigilan magpa-picture sayo." Nahihiyang tugon nito. As usual, yung kagandahan ko na naman yung dahilan.

"I see. Well then, as long as hindi mo ako ipakilalang girlfriend sa kung sino mang pakikitaan mo niyan, goods tayong dalawa. And since it's not certain that we will see each other again, I will let God monitor your actions and be your judge. Anyway, got to go, bye!" Iniwan ko ang lalaki na nakaawang ang bibig. Maybe tama ako ng hinala na nagpa-picture siya sakin para may maipagmalaki sa iba.

Sometimes boys treats girls like a trophy, only interested in them because they're pretty and can boost their ego.

I've been in a relationship before, so I'm speaking from experience. Most of my past boyfriends are like that that's why we never lasted more than a month. For sure there was attraction but when I realized their real intention I end up disappointed and disgusted. I'm not generalizing though, I know there are still men who are different, I just haven't met them yet.

Sabado ngayon, supposedly, meron dapat kaming practice as insisted by our coach pero hindi ako pumayag. Monday to Friday na nga yung practice namin tapos hihirit pa siya. Wala na akong pakialam kung nagmumukha na akong walang galang, hindi naman siya kagalang-galang. So, to distract myself, nandito ako ngayon sa mall naggagala mag-isa. Actually, pwede ko namang isama yung mga maid namin sa bahay para may taga-bitbit ako ng gamit pero gusto kong mapag-isa ngayon, kaya ito ang dami kong dalang mga pinamili ko.

Shopping is my stress reliever, I always feel relaxed whenever I get to buy the things that I like. But still, I'm a responsible spender, I'm well aware that I'm not spending my own money but my parents'. Hindi na nga ako nag-aaral ng mabuti gagastos pa ba ako ng sobra-sobra? Of course, not. Although it was never an issue to my parents I still want to be a good daughter, kahit ito lang yung ambag ko sa kanila sapat na.

Nang mapagod ako kakalakad ay napagdesisyunan kong magpalipas ng oras sa isang coffee shop. Ayoko pang umuwi kahit na may assignments pa akong dapat gawin, siguro hindi ko na lang gagawin.

Tama, tama.

Pumasok ako sa isang bagong bukas na coffee shop. Honestly, I'm not sure if it's new it's such that I haven't seen this shop in the past, might as well try it.

The interior have rustic and vintage vibe, the floor, wall and furnitures are all in the shade of brown. There's recessed cove lighting around the ceiling, and pendant lighting at the table located at the center of the cafe. Upon entering the cafe I was welcomed by the sea view due to floor to ceiling glass panel. This place is relaxing, very fitting for me at the moment.

Pinili ko ang table na nasa corner katabi ng glass panel so I can appreciate the view outside even more, and for my privacy as well. Napabuntong-hininga ako pagkatapos kong maibaba lahat ng bitbit ko, hindi naman ako makapag-reklamo dahil pinili kong pumuntang mag-isa. So, tanging sarili ko lang ang masisisi ko.