Evin +18 (Tamamlandı)

22. bölüm

Yazmaya devam ya. Pes etmeyeceğim. Beklemek yok.

.

"Keşkeler insanı öldürür."

Nereden biliyorum sormayın. Anladınız siz. Neyse bölüme geçelim.

(Bence güzel bir bölüm başlığı)

.

Evin in anlatımından*

Zincirleme bir kaza olmuştu.

Haberlere vermişlerdi.

Rüzgar Ateş adını görünce içim yandı.

Keşke dürüst olsaydım. "Seni seviyorum." Deseydim.

Ben onu sevmeyi hiç bırakmadım ki.

Sadece söylemeye utandım. Kardeşimin katiline bunu söyleyemezdim.

Bu öyle zor bir durum ki... duygularına söz geçirememek yani.

Hastane koridorun da bunları düşündüm evet.

Keşke dürüst olsaydım.

Keşke gitme deseydim.

Kal deseydim. Keşke. Keşke...

Benim suçumdu. Yine. Değil mi?

Doktor geldi. "Ameliyatta hâlâ. Uzun sürecek gibi."

Hiçbir şey söylemedim.

Hastane mermerine oturdum. Avuçlarımı mermere yasladım.

Saatlerce öyle duvarı izledim. 

Tüm vücudum buz tutmuştu. Avuçlarım soğuktan uyuştu.

Yine de kıpırdamadım.

Bekledim. İyi bir haber gelmesini.

Geceyarısı olmuştu.

Hava kararmıştı.

Az sonra yanıma bir hemşire geldi.

"Hanımefendi böyle olmaz." Dedi. Anlayışla.

Elinde ki bardağı uzattı.

Ne bardağı aldım. Ne bir şey söyledim.

Kafamı geri önüme çevirdim.

"Ölürse ben de ölürüm. " diye fısıldadım.

Hemşire de yanıma oturdu.

"Sevgiliniz?"

"Her şeyim." Dedim.

"Ve hiçbir şeyim." Dedim.

"O ne demek?" Dedi kadın. (Hemşire)

"Onu kendi ellerimle ittim." Dedim.

"Ölemez. " diye fısıldadım.

Hiç bu kadar üşümemiştim.

Az sonra kadın yanımdan kalktı.

Az sonra yanıma geldiğinde ise omuzlarıma bir battaniye bıraktı.

Ölme. Ölme yalvarırım. Allah ım sen yardım et.

"Allah ım lütfen? Sen onun canını bağışla. Onu benden alma." Diye fısıldadım. Kendi kendime.

Hemşire gitmişti. Bakması gereken hastaları vardı.

Rüya olsun. Kabus olsun. Uyanayim.

Ama hayır gerçekti.

Fiziksel olarak üşüsem de. Ruhum da üşüyordu.

Uyan Rüzgar.

Ölme.

Kardeşimi benden aldın. Şimdi sende mi gideceksin?

Gidecek misin Rüzgar?

İstemeden yapmışsın. Neden söylemedin?

Kazaymış. Meğer kazaymış...

Yine de o yaptı.

Suçunu hafifletir mi kaza olması?

Ne önemi var ki?

Ne önemi var? Bir önemi yok.

Kardeşim öldü. Sen de içerde can çekişiyorsun.

Annem (biyolojik annem) şu an da bile yanımda değil.

Umrunda değilim.

Kimsem yok. Sen de gitme.

Senin de kimsen yok Rüzgar. 

Bir keresinde "birbirimizin kimsesi olalım" demişti.

Gitme de olalım.

Sesi kafamda yankılandı.

"Birbirimizin kimsesi olalım." -Rüzgar Ateş.

Hemşire tekrar geldi.

"Lütfen kalkın." Dedi kolumdan tutup sandalyeye oturttu.

Bu sıra da karışık rüyalar gördüm.

Uyumuşum.

.

Bu bölümün her satırını (yine) hissederek yazdım.

Rüzgar ölürse birlikte ağlayacağız😬

Ben hikayenin sonunu biliyorum zaten de. (Kararsızım)