Evin +18 (Tamamlandı)

12. bölüm

Ve beni duydular.

Çığlığımı bunca zaman içime atmıştım. İçime attıkça, güçlenmiş meğersem acım.

Unuttum sandım. Daha çok işliyormuş meğer hatıralarım zihnime.

Susarsam geçer sandım. Sustum, geçmedi.

Video sadece Türkiye' de izlenmedi.

Dünya adımı biliyordu artık. Dünya hikayemi biliyordu.

Çoğu zaman kendime itiraf edemediğim şeyleri, video da anlattım.

Videoyu çekmeden önce, kendime söz verdim "ağlamayacağım" dedim. Nefes nefese kalana kadar ağladım.

Ağlamak güçsüzlük belirtisi sanıyordum hep.

İnsanların gördüğünü bile bile ağlamak cesaret istermiş. Yapılan yorumlardan bunu anladım.

Günlerdir telefonlarım susmuyor.

Röportaj istekleri, insanların bana avukat tutmak istemeleri, bitmiyordu.

Hiç olmadığım kadar güçlü hissediyordum.

Tabii kötü niyetli insanlar da vardı. Prim için yapılan şeyler..

Ama insanların desteği daha fazlaydı.

Ben tek başıma değildim.

Hiç tek başıma değilmişim. Benim gibi insanlar varmış.

Genç bile sayılmazken karanlık odalara kapatılan, vücudunda kemer izleri olan, annesi gözü önünde öldüresiye dövülen...

Fakat o benim annem değildi. Biyolojik olarak annem olmadığı için demiyorum bunu. O kadın kendini korumadı belki ama beni de ateşe itti.

Teşhis kondu bana . Cumartesi günü. Dismorfobiymiş adı. Artık bir uzmandan destek alıyorum.

Gerçi tahmin etmeliydim. Normal olmadığımı hep söylerlerdi.

Zihnim doğru çalışmıyordu. Bilmeliydim.

Nasıl geçer bilmiyorum.

Doktorum birkaç test daha yapacakmış.

Ben de başka farklılıklar da olabilirmiş.

Aniden yaşadığım duygu değişimim, karamsarlığım basit bir şey olmayabilirmiş.

Ne olacak bilmiyorum.

Düşündükçe içim daralıyor.