SPECIAL CHAPTER 01

100 6 0
                                    

Life never comes easy as people with minor mind think it is. It was hard than you expected, woking up every morning to make breakfast, doing some stuff that could easily eat your time, and doing house chores. But life will be always different if your with someone you love, everything came out to be easy, and you think you never felt tired whenever they're around.

In this world where everybody living, we make our own different happiness. To ease our every kind of pain and sadness. It wasn't easy to live by yourselves, you need to interact to everyone so things could make easily. You need to be patient, you need to participate so everyone liked you.

But then, when you are with your family, you doesn't need to be perfect, you doesn't need to filter you're true self as human being. Because when you are with you're family, every things will always be convenient. And lastly, you're showing what you really are, no filter and no pretending.

Sa loob ng limang taon na pagsasama namin ni Caleb bilang mag-asawa masasabi ko na naging magaan ang lahat saakin, oo sabihin na nating may mga pagkakataong mahirap at parang aayaw kana pero hindi iyon naging hadlang para hindi kami tumuloy sa nasimulan naming bagong relasyon.

May mga pagkakataon na nakakapagod din, but at the end of the day sila lang ang palagi mong pahinga. Yung pahinga na lagi mong hahanap-hanapin. Pahinga na hindi mo kayang makita sa iba.

"Mama!"

I grimaced. Mukhang may kalokohan na namang ginawa ang limang taon kong anak.

Mabilis akong umakyat ng second floor upang puntahan si Jaime sa kwarto nya.

"What happened?" I ask as soon as I get in his room.

Naabutan ko si Jaime na nakatayo malapit sa pintuan ng kwarto nya, nakatingin sa kapatid nyang hawak hawak ang mga pencil color nitong nagkalat sa sahig, maging ang oil pastel ni Jaime ay naroon din sa sahig.

"Mama, look what Cadence did!" sumbong saakin ng eleven years old kong si Jaime.

I tap his shoulder before entering his room. Nilapitan ko si Cadence na nasa sahig parin at nakayuko lang.

"Baby, bakit nandito ka sa kwarto ni kuya? You know he doesn't want anyone coming here, right?" marahang pagkausap ko dito.

Kita ko ang pag nguso nito saka tumango. Kinuha ko sa kanya ang mga pencil color na hawak nya at binigay iyon kay Jaime saka ko ito kinarga.

"Ayusin mo nalang, kuya ah? And please lock you're door whenever your not around."

Tumango sya at nilapitan na ang mga nagkalat na kulay. Iniwan ko na ito sa kwarto nya habang karga ko parin si Cadence. Bumaba kami at pumuntang sala. Doon ay pinaupo ko sya upang pag sabihan.

"Cade---"

"Sorry, Mama." pagpuputol nya sa sasabihin ko.

He knew it already, paano kase ay lagi ko itong napagsasabihan dahil sa labis na kakulitan. Maging ang kuya Jaime nya ay naiinis sa kanya dahil sa tuwing magkakaron ng pagkakataon ay pinapakialaman nito ang kwarto ng kuya nya. Ang ending tuloy, pinagsasabihan ko.

"Ayuko ng maulit 'yun, Cade. Paulit-ulit nalang kitang pinagsasabihan, hindi kaba naririndi kay Mama? Tingnan mo, galit na naman 'yun si kuya mo. Sinabihan naman na kase kitang 'wag papasok sa room nya dahil may mga coloring materials sya dun. Ayaw nyang pinapakialaman ang mga gamit nya---"

"I'm home!"

Sabay kaming napatingin sa pintuan. Bumungad si Caleb na kakarating lang galing office. Nagtataka itong dumeritso saakin at hinalikan ako sa noo, he sat beside me while giving me a 'what-happened' look.

His New Secretary (Good at Pretend Series #1)Where stories live. Discover now