!ဒီလိုကြီး ပျောက်သွားတော့ မင်းငါ့ကိုမရိုက်
ချင်ဘူးလား၊ မင်းဘွဲ့ရပြီးချိန်ကျမှ ငါ့ကို
ဆက်သွယ်ပေးပါ၊ အများကြီးနားဖို့လိုမယ်
ထင်လို့ ဒီလမ်းကိုရွေးလိုက်တာ၊အများကြီး
ဆုံးရှုံးရလို့ ငါ့အစားဝမ်းနည်းပြီးငိုမနေနဲ့~!
"အဲ့တုန်းကစာကိုဖတ်ပြီး ငါတကယ်
မင်းကို လိုက်ရှာ ရိုက်ချင်ခဲ့တာသိလား "
"မင်းကလည်း "
"အဲ့ဒါထားတော့ နေကောင်းတယ်မလား"
"အင်း နည်းနည်းနေရခက်တာကလွဲ
အဆင်ပြေပါတယ်"
"တော်တော်ချစ်တတ်တယ်နော်
ဟွမ်ရွမ်ကျွင့်"
"ဘာကိုလဲ "
"အဲ့မှာလေ ဟွန့်မပြောချင်ဘူး
ဒီအခြေအနေကြီးရောက်မှ ပြောပြန်ရင်
ငါလူဆိုးဖြစ်မှာ "
ထိုသို့ဆိုတော့ ပြောတာကိုသဘောပေါက်တဲ့
Renjunမှာ ရှက်နေသည့်မျက်နှာနီတာရဲလေး
အား ညွှန်ပြရာ ဗိုက်လုံးလုံးလေးဆီငုံ့ချ၍နေမိ
သည်။လက်ဖြင့်အသာထိတွေ့ရင်း ပြုံးမိသလို
စိတ်ထဲမှာလည်း နောင်တတို့မရှိ။
"စာမေးပွဲကြီးနီးမှ ဒီလိုလုပ်တော့
မင်းမှာဆုံးရှုံးရတာတွေအများကြီး"
"ငါဒီပုံစံကြီးနဲ့ ဘွဲ့ရတဲ့အထိဖုံးမှ မရတာ
ဟယ်ချန်းရာ မင်းမသိဘဲနဲ့"
ထိုနေ့ကစကားတွေအများကြီးပြော
ဖြစ်ခဲ့ကြသလိုရှင်းပြချက်တွေလည်း
အထပ်ထပ်အခါခါ။ထူးဆန်းတဲ့ဖြစ်တည်မှု
ကိုအံ့ဩမနေခဲ့ပဲ ဟယ်ချန်းကတော့ အပျော်
တွေသာဝေမျှပေးခဲ့သည်။
Renjunဘက်ကဆက်သွယ်မှ လာရလို့
စိတ်ကောက်ချင်သလိုရှိနေတဲ့စိတ်တို့မှာလည်း
မျက်နှာမြင်ကာရှိစေ အပြစ်မဆိုရက်နိုင်ခဲ့တော့။
"နာဂျယ်မင်းသိရင် လက်ခံမယ်ထင်လားဟမ်"
"အင်း~"
"ရူးနေလို့ လက်ခံမှာလား"
"အဲ့လိုဆိုဘာလို့လာမေးလဲ မင်းက"
"ဒီတိုင်း မေးစရာမရှိလို့ကွာ-
"အဟားး ဟယ်ချန်းရယ် ကလေးလိုပဲ
လုပ်ငန်းခွင်တောင်ဝင်နေပြီ ပုံစံက
ဘယ်လိုဖြစ်"
