Divergent fanfictie

Hoofdstuk 8

Emma, ik geef om je en als er iets met je gebeurt vergeef ik het mezelf nooit...
Dus vertel alsjeblieft wat er aan de hand is.
Ik zit op de bank in Four's appartement. Samen met Tobias en Tris ben ik m'n gesprek met Emma aan het oefenen.
Ik heb ze alles verteld, over de man en Jeanine. De man heet blijkbaar Eric. Hij is een lijder van onverschrokkenheid en werkt samen met eruditie.
Zij wilden meteen al naar Emma maar ik zei dat ik dat beter kan doen omdat ze me vertrouwt.
We zitten al te lang stil en ik wil iets doen, iets ondernemen. Maar omdat ik mijn pols heb gebroken, dat is wat de dokter zei, kan ik niet zo veel.
"Oh!" Er schiet me wat te binnen.
Ik zeg snel sorry tegen Tris en Tobias en ren naar mijn tas. Ik pak er een klein,cilinder-vormig, glazen buisje uit.
Het is rood. Ik heb het meegenomen van thuis...
Ze zouden het nu al wel door hebben dat ik hier ben. Misschien houden ze me wel in de gaten. Ik mis thuis best wel, nouja, mijn familie dan, maar hier voel ik me vrijer en gelukkiger. Daar gaat het leven toch om! Ik voel de ogen van Tris in mijn rug prikken en ik draai me om, 'ohh haha sorry ik was aan het nadenken.'
'Dit..' Ik hou het buisje omhoog '..is een serum, het geneest iedere wond met een grote dosis zelfs breuken.
Ik pak een injectie spuit uit mijn tas en draai me om.
'Kijk en leer' zeg ik met een glimlach.
Ik pak een steriele naald en stop het in de spuit. De helf van de vloeistof giet ik ook in de spuit. Ik draai hem om zodat de naald naar me toe wijst en breng met mijn goede hand de spuit naar mijn nek. Ik spuit een beetje vloeistof in. Ik voel direct tintelingen rondom mijn pols en mijn pols zelf wordt gevoelloos.
Een bijwerking van dit serum is dat je er duizelig van word. Ik ga op de bank zitten naast Tris, die me heel nieuwsgierig aankijkt en een Tobias, die er een soort van bang of geschokt uitziet.
'Duizeligheid is een bijwerking, maak je geen zorgen'
Ik kijk naar m'n pols die al minder dik en gezwollen word. De blauwe kleur wordt ook minder en het word nu gelig zoals een oude blauwe plek.
We zitten nog iets van vijf minuten stil en awkward op de bank, dan is het helemaal genezen. Tris ziet dat er nog wat serum in de spuit zit en wordt nieuwsgierig.
Ze pakt het en draait het rond in haar hand.
'Hoe kom je hieraan? Ik heb het nog nooit gezien hier'
'Uhhmm' ik kan ze vertrouwen toch?
'Uhh, ik kom van voorbij het hek'
'Huh, vriendschap had dit toch ook niet??'
'Nee dat klopt, vriendschap heeft dat ook niet, ik kom van ver voorbij vriendschap. Niemand van jullie is er ooit geweest en niemand van ons is hier ooit geweest, tot nu toe.'