Divergent fanfictie

Hoofdstuk 6

Weer voet geschuifel. 'Hallo?' Zegt de stem.
Ik kijk om me heen, ik zie schimmen van dozen ietsje links van me. En rects zie ik een met graffiti bespoten muur. Maar nog steeds is het donker hier.
Ik kruip naar de dozen links van me.
'Hallo?' Zegt de persoon weer. Het is een stem die goed bij een bodybuilder past. Hij klinkt agressief.
Ik hoor het trapje kraken, en nog twee
Vieten belanden op de grond.
'Eric, het zijn dozen. Er is niemand. Pak gewoon vijf simulatie spuiten, oke? Lukt je dat? Of moet ik dat ook al voor je doen!?' Een vrouwen stem.
'Ja mevrouw Matthews'

Matthews!!?? What! Emma! Ohh God!

Ik luister nog even, ik hoor ijzer en glas tegen elkaar tikken en daarna de trap weer kraken. Ik blijf zitten.

Emma, waarom Emma? Maar..
is dit dan.. haar moeder?
Ik sta op, mijn knieën knakken van het zitten. Ik klim de trap op en kijk of er nog mensen zijn. niemand.
Ik blijf nog steeds laag bij de grond, gewoon voor het geval dat, en loop gebukt naar de rand. Nu moet ik wel via het draad, ze staan waarschijnlijk nog onder aan het gebouw dus ik kan niet terug via de lift. Ik trek en duw een beetje aan het.. Tja.. Mandje en kijk of het mijn gewicht kan dragen.
Het zal wel moeten. Mensen van four zijn leeftijd gaan hier ook van af en ik ben nog maar een kind. Nouja.. Jong volwassen, puber, tiener.. Iets van dat.
Ik ga met mijn voet op de rand van het gebouw staan en zwaai mijn andere been in het ijzeren mandje. Dan pak ik de kabel vast met beide handen en trek het andere been ook erin. Ik lig met mijn hoofd het dichts bij het gebouw. Als ik nu los laat, dan vlieg ik door de lucht met de snelheid van een vliegtuig. Ze weten hier natuurlijk niet wat een vliegtuig is. Haha het is echt grappig als je opstijgt dan ga je echt zo stijl omhoog dat je 'Aaahhhhhh!!!'
Ik ben vergeten dat ik de kabel vast moet houden terwijl ik nadacht over een vliegtuig en ik vlieg nu door de lucht met een razendsnel tempo.
Ik vlieg langs vele gebouwen en voel de wind langs me heen glijden. Het voelt goed. Ik voel me vrij.
Er komt een muur in beeld.. Ik suis erop af en ik snap nu pas dat dit het einde is. De snelheid neemt niet af!
Wat moet ik doen!? Ik kijk om me heen en in het mandje waar ik in lig.
Daar is een hendel maar ik kom er nooit op tijd bij. De muur is nog maar 6 meter van me vandaan.
Ik bescherm mijn hoofd en leg me er bij neer dat ik er niets aan kan doen.
Ik durf niet te kijken. Die zes meter voelt als een eeuwigheid. BAMM!
Het bakje knalt tegen de muur en ik vlieg eruit. Ik knal met mijn hoofd tegen de muur en ik val naar beneden.
Ik kom op de grond terecht en ik hoor wat knakken. Een vreselijke pijn gaat door mijn hand en pols.
Ik blijf liggen zoals ik gevallen ben.
Ik voel bloed langs mijn hoofd glijden en draai me om en sta op. Ik mort hoe dan ook terug naar onverschrokkenheid.

Mijn hand doet zo'n pijn en ik voel me duizelig, waarschijnlijk omdat ik veel bloed heb verloren, maar ik blijf door lopen. Ik moet een terugweg vinden. Ik volg het ijzeren draad dat boven me hangt.

Na, voor mijn gevoel 3 uur te hebben gelopen ben ik bij de deur. Ik maak hem open en ga via de trap weer naar beneden terwijl ik maar één hand gebruik. Ik loop door de gangen jet is heel donker en stil maar ik hoor al wat geluid in de verte. Ik loop nog een paar meter en ik sta bijna ik de kolk.
Ik hoor gegil, waarschijnlijk omdat ik helemaal onder het bloed zit.
De zwaartekracht trekt me maar beneden en ik val op de grond.
Het laatste wat ik zie zijn voeten die naar me toe rennen en dan is het zwart.