Divergent fanfictie

Hoofdstuk 5

Ik kom terecht in een donkere kamer. Waar ben ik?
Ik zie dat er een lichtje aan het plafond hangt. Ik maak het aan en zie dat ik in een kamer zonder meubels ben. Alleen maar dozen. Voorzichtig maak ik er een open. Het bevat spuiten en een vloeistof. Ik herken het. Achter het hek hebben ze het er vaak over. Dit is het Onverschrokkenheids serum! Hier mee kun je je angsten zien.
Nieuwsgierig neemt bezit van me.
Zou ik het innemen? De spuiten zien er schoon uit. Dit is vast een opslag plaats.
Elke Onverschrokkenenen heeft dit ingenomen. En ik wil er bij horen.
Snel neem ik een besluit. Ik vul met precisie een spuit en houd hem bij mijn hals. Ik heb dit vaak genoeg gezien thuis.
Ik druk de spuit tegen mijn hals en spuit de vloeistof naar binnen.

Het is donker. Ik heb geen idee waar ik ben.
Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Wat gaat er gebeuren? Ik weet dat dit een simulatie is, maar toch...
Plots word de kamer verlicht. Alleen is het geen kamer. Het is een kist! Ik bonk tegen de randen maar er is geen beweging in te krijgen. Ik begin te schreeuwen om hulp maar mijn stem klinkt erg gedempt. Ik ben levend begraven!
Ik raak meteen in paniek maar bedenk me dan dat dit een simulatie is. Rustig blijven. Rustig.

Ik ben uit de kist en sta in een kamer. Mijn families staat voor me. Ik wil naar ze toe lopen maar merkdat ik iets vasthoud. Een pistool. Ik moet mijn familie gaan neerschieten?
Nee. Dat kan ik niet doen!
Rustig Chris, denk ik. Het is maar een simulatie. Het is niet echt. En ik weet wat ik moet doen. Ik heb het vaak thuis gehoord. Ik moet schieten om door te gaan.
Ik richt het pistool en haal diep adem. Dan knijp ik mijn ogen dicht en schiet.

Nu sta ik in een felverlichte kamer. Ik voel iets onder mijn voeten en kijk. De vloer bestaat uit spinnen! Schreeuwend duik ik in een hoek en probeer de spinnen van me af te slaan, die inmiddels over mijn armen kruipen. Dit is verschrikkelijk! Laat het ophouden!
Simulatie zegt een klein stemmetje.
Inderdaad Chris, zeg ik tegen mezelf. Rustig blijven. Ik voel hoe de spinnen verdwijnen en het word seer donker. Als ik mijn ogen open, zie ik dat ik terug ben in de ruimte van de liftschacht. Is dat alles? Heb ik maar drie angsten? Dat is best goed geloof ik. Dan zeggen ze tenminste thuis.
Ik wil weer terug naar de Kolk gaan, als ik plots iets hoor: "Hey, wie is daar?" roept iemand. Dan een schuifend geluid.
Iemand komt naar beneden! Snel verstop ik me achter de dozen.
Een plof, het geluid dat iemand in de ruimte is gesprongen. Ik ben niet alleen meer.