İnci Doğrusöz,bir tıp öğrencisi ve stajyer asistan...
Ya da bir mafya... Kirli işler çeviren...
Araf Karan,dünyaca ünlü beyin cerrahı...
Sadece bir cerrah mıydı?
"Biz birbirinin hayatına nasıl etki edeceğini bilmeyen iki insandan ibaretken, her şeyi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
...
Her şeyin üzerine gelip, bir anda özür dileyerek geçeceğini mi düşünüyordu yoksa bunu öylesine mi yapıyordu?
Yüzündeki ifade gayet ciddiydi ve ben onun yüzünde ilk defa pişmanlık ifadesi görüyordum. Ya da beynim aldığı darbenin etkisiyle bana oyun oynuyordu...
O an nasıl olduğunu anlamadığım ve kontrol edemediğim bir şekilde ağzımdan çıkan o kelimelere engel olamadım:
''Araf, seni seviyorum...''
...
Neler söylemiştim ben? Neler çıkmıştı ağzımdan?
Kendime bile itiraf edemediğim sözcükler ağzımdan firar etmişti...
Ne yapacaktım? Geri dönüşü olmayan şeyler söylemiştim...
Daha ağzımdan çıkar çıkmaz beni pişman eden bir cümle olmuştu...
Araf'ın bakışları karşısında çoktan ezilmeye başlamıştım...
Tam ağzını açmış, bir şey söyleyecekken aniden açılan kapıyla ikimiz de dikkatimizi o tarafa verdik.
Gelen asla tahmin edebileceğim biri değildi:
Kumru...
Şaşırmıştım ve aynı zamanda sinirlenmiştim. Gelmesi çok şaşırtıcıydı ama Araf'la aramızdaki şu saçma olayı, benim aptal gibi ağzımdan beklemediğim şeyleri kaçırmam olayını en azından aştıktan sonra gelebilirdi.
Ama her şeyi boşverip şu an ne olursa olsun, yanımda olmasına odaklanıp, yaptıklarımdan ve onu arkamda bırakmaktan bir kez daha utanmıştım...
Kafamı ona doğru çevirip incelemeye başladım:
Saçları uzamıştı, yüzü yorgun görünüyordu. Üzerinde her zaman gördüğüm renkler yoktu...
Onun yerine simsiyahtı...
Ondan asla beklemediğim şekilde...
Bunu ona ben mi yapmıştım, yoksa kendimi çok değerli görüp arkamda bıraktığım insanlarda bu kadar büyük yıkım bırakabileceğimi sanarak bencilce mi davranıyordum?
Ama her şeyi unutup ona baktığımda hissettiğim tek bir şey vardı:Özlem...
