İnci Doğrusöz,bir tıp öğrencisi ve stajyer asistan...
Ya da bir mafya... Kirli işler çeviren...
Araf Karan,dünyaca ünlü beyin cerrahı...
Sadece bir cerrah mıydı?
"Biz birbirinin hayatına nasıl etki edeceğini bilmeyen iki insandan ibaretken, her şeyi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
_______
Kahve bardağını kafasına dikti,bu sırada Adem elması hareket etmişti. Saçları da geriye doğru kalkmış ve alnı açılmıştı. Kaslı kollarını saran doktor önlüğü,kolunu kaldırdığında gerilmişti. İyice aydınlanan havayla güneş ışıkları yüzüne vurmuştu. Kahveyi bitirip bardağı yanına koyduktan sonra bana döndü,yutkunarak önüme döndüm hemen. Nefes alıp yanımdan gitmeden önce konuştu:
"Çünkü en başarılı bulduğum asistanın sen olduğunu ve benim asistanım olacağını söyledim."
...
Üstümü değiştirip hazırlanırken Araf KARAN'ın söylediklerini düşünüyordum. Nasıl olur da beni korurdu ki? Ben stajyer doktorlardan biriydim ve o stajyerlerle çalışmazdı. Ne olmuştu da beni asistan olarak seçmişti? Yani neden ben? Gözlerine takılan o kızılı seçebilirdi mesela,gözlerini ayıramıyordu çünkü. Baktıkça içi açılırdı.
Acaba beni seçmesinin nedeni bana çektirmek istemesi miydi? Doğru ya,eğer beni asistan olarak yanında tutarsa istediğini yaptırabilirdi. Adam zekiydi işte,işini biliyordu.
Çıkardığım üniformayı dolabıma asıp kapağı kapattıktan sonra,ayakkabılarımı bağlamak için arkamdaki banka oturdum. Giyinme odası boştu,mesai saatleri başlamamıştı. Nöbetlerin değişim saatine de daha vardı. Ben erken çıkıyordum,baş hekimle görüşecektim. Ayakkabılarımı bağlayıp çantamı da elime aldıktan sonra kapıya ilerledim, tam kapıyı açacağım sırada kapı diğer taraftan açıldı. Biri gelmişti. Kafamı kaldırıp baktığımda o kızılı görmüştüm.
Hastanede olduğundan bile haberim olmayan bu kızılın bu kadar dikkatimi çekmeye başlaması hoşuma gitmiyordu,onu bu şekilde fark etmek istemiyordum. Onu görünce aklıma Araf KARAN geliyordu.
Göz göze geldiğimizde yüzündeki kibirli ifade ona olan hislerimin iyice negatife çekilmesine sebep olmuştu. Tam yanından geçeceğim sırada kolumdan tuttu:
"Araf'ın asistanlığını alacağım senden."
Kaşlarımı çattım ve kolumu tutan eline baktım:
"Umrumda mı?"
Sırıtarak kolumu sıktı:
"Olsun ya da olmasın, Araf'ın benim olduğunu kabul etmek zorunda kalacaksınız."
Kolumu sertçe çekerek elinden kurtardım. Gözlerimi kıstım:
"Senin daha adını bile bilmiyorum.Herhangi bir konuda rakip olarak da görmüyorum. Araf KARAN'ı ne yapmak istiyorsan yap. Bundan banane?"
Derin bir nefes çekti içine,bir şey söylemeyeceğini anlayarak önüme döndüm ve kapıyı açtım. Ve açar açmaz karşımda onu gördüm.
