"ငါတို့ကျောင်းဆင်းတိုင်းချ်ိန်းတွေ့ရအောင်Jimin"
"ဖြစ်ပါ့မလား...တစ်ယောက်ယောက်သိလို့
အိမ်ပြန်တိုင်ရင်သေမှာ ငါတို့ကလေးတွေပဲ
ရှိသေးတာလေ Jungkook..."
"မကလေးပါဘူး..အသက်ပြည့်နေပြီကို"
"ကြောက်တော့ကြောက်တယ်.."
"လူက ငါ့အင်္ကျီထဲဝင်တော့မယ်
မင်းက ပါးစပ်ကကြောက်နေတာ..."
"ချစ်တာတော့ ချစ်ပါတယ်....မင်းကို.."
"ဘယ်လောက်ချစ်လဲ...."
"အများကြီး အများကြီး...
Jungkookကိုအများကြီးချစ်တယ်..."
"Jungkookလို့ခေါ်တာ မစိမ်းနေဘူးလား
မောင် လို့မခေါ်ချင်ဘူးလား..."
"ခေါ်ရင် ဘာပေးမှာလဲ...."
"အကုန်ပေးမယ်...."
"မောင်....."
ခေါ်လိုက်သည်နှင့်
ရင်ခွင်ထဲကမျက်နှာဖူးဖူးလေးဆီငုံ့ကာ
၁၈နှစ်အရွယ်ကောင်လေးကပေးသော
အနမ်းတွေ။မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးအနှံ့အပြား။
"များနေပြီ များနေပြီ တော်ပါတော့..."
"ငါ...မင်းကိုစချစ်တော့မယ်ဆိုထဲက
TaeHyungနဲ့အကုန်လေ့လာထားပြီးပြီ
နမ်းတာ ဘာညာအကုန်ပဲ...."
"စာမလုပ်နဲ့....အဲ့တာတွေပဲလုပ်...
အမှတ်တွေကထွက်လာရင်ရှက်စရာ"
"ငါ စာမလုပ်ချင်တော့ဘူး
အသက်မြန်မြန်ကြီးချင်တယ်
မြန်မြန်လက်ထပ်ချင်လို့..."
"ခုမှအထက်တန်းလေရူးနေလို့လား..."
Jeon သည် စကားပြောရင်းJiminလက်ကလေး
တွေကိုတစ်ချောင်းချင်းသေချာကိုင်ကာ
ကြည့်နေပြီးနောက်
"မင်းလက်ကလေးတွေကသေးသေးလေးတွေ
ခြေချောင်းလေးတွေရောပဲ...
တစ်ခုခုနဲ့ထိခိုက်သွားရင် ဒါလေးတွေက
ဒဏ်ခံနိုင်ပါ့မလား...အထူးအဆန်းလေးတွေနော်"
"မခံနိုင်ဘူး...ထိခိုက်မိရင်အရမ်းနာတယ်
ငါက လှလှလေးလေ...အရုပ်လေးနဲ့တူ
တယ်လို့တစ်ကျောင်းလုံးကပြောတာ
မင်းသိသားနဲ့..."
"အရုပ်ဖြစ်လည်း ငါပဲကိုင်မှာ..."
"ကဗျာ ဆန်ဆန်ပြောနေတာကို..."
အပိုင်း(၂၂)
Start from the beginning
