Συναισθησία (Lust #1)

Κεφάλαιο 24

Ντέμιαν.

Τα πόδια της Λιάνα είναι ακόμα γύρω από τα δικά μου, αλλά το σώμα της είναι πρακτικά χαλαρό.

Ταξιδεύω τα χέρια μου πάνω-κάτω στην πλάτη της, προσπαθώντας να την κάνω να μείνει έτσι, ενώ εγώ κοιτάζω από την μία πλευρά του σώματός της όλα όσα συμβαίνουν στο κλαμπ.

Η Μαριάνα οδηγεί την υποτακτική με την οποία είναι μαζί προς τα δοκάρια και όχι πολύ αργότερα, το κορίτσι έχει τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της, γαντζωμένα σε μία από τις αλυσίδες.

Η αναπνοή της Λιάνα γίνεται όλο και πιο αργή, αλλά ξέρω ότι δεν κοιμάται. Ένα από τα δάχτυλά της κάνουν σχέδια στο δέρμα μου και νομίζω ότι αυτό την κρατάει ήρεμη, γιατί το έχει ξανακάνει, αν και νομίζω ότι εκείνη δεν το πρόσεξε.

Οφείλω να πω ότι εκπλήσσομαι ευχάριστα.

Η Λιάνα αντιστάθηκε, όπως κάθε φυσιολογικό άτομο που αντιμετωπίζει το άγνωστο, αλλά χάρηκα πολύ που είδα πώς τα περίεργα μάτια της σάρωσαν το μέρος χωρίς να το σκάσει. Η κατάσταση ήταν επίσης παράξενη και για μένα. Δεν είχα φέρει ποτέ κορίτσι, το οποίο δεν είχα γνωρίσει μία βραδιά στο κλαμπ και αυτό με έκανε να νιώθω παράξενα κτητικός με τη Λιάνα.

Το κλαμπ με απελευθερώνει και εγώ μαζί της υποσχέθηκα να συγκρατηθώ, να κάνω υπομονή, αλλά εδώ μέσα... είναι δύσκολο. Θα ήθελα να πιέσω τα όριά της λίγο περισσότερο, αλλά είναι ακόμα πολύ νωρίς. Όσο κι αν έχουμε έναν πολύ ωραίο δεσμό, αν δεν μπορώ να την κάνω να μου πει πράγματα, δεν πρόκειται ούτε να μου δώσει αρκετή εμπιστοσύνη ώστε να μπορέσω να κάνω σκηνή ή να με αφήσει να αναλάβω τον απόλυτο έλεγχο.

Είμαστε και οι δύο αρκετά συγκρατημένοι. Χρειάζομαι όλο τον αυτοέλεγχο για να μην ανεβάσω την ένταση των πραγμάτων. Ωστόσο, σταδιακά σπάζοντας όλο αυτό το ντροπιαστικό και προκατειλημμένο στρώμα που έχει το όμορφο κορίτσι που βρίσκεται στα πόδια μου.

«Μικρή μου...» Χρησιμοποιώ έναν απαλό τόνο φωνής, για να μην τρομάξει. Η Λιάνα σχεδόν πάντα καταλήγει σε μία κατάσταση ύπνωσης όταν τελειώσουμε και δεν μπορείς απλά να της φωνάξεις. «Πάμε σπίτι, ναι;» Σηκώνει το πρόσωπό της και με κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα. Φαίνεται κουρασμένη και ξέρω ότι είναι επειδή πιέζω την αντοχή της όλη μέρα.

Διάολε, μου πήρε όλο το απόγευμα για να την κάνω να παραδεχτεί ότι ήθελε να φτάσει στη κορύφωση. Τουλάχιστον μέχρι τότε εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο μπερδεμένη στο μυαλό της που ό,τι έβλεπε στο κλαμπ δεν ήταν τρομερό. Αυτό είναι σαφές και για μένα.