"အကို့ဇနီးလောင်းအတွက်အလှဆုံး
ထုတ်ပိုးပေးပါ၊ဒီနယ်မှာနာမည်ကြီးတယ်
ကြားထားတာ ပန်းတွေမြင်ကတည်းက
ယုံကြည်သွားတာပဲ တော်တော်လှတယ်"
ကြည့်ကောင်းတာထက်လွန်တဲ့
လက်ချောင်းရှည်သွယ်သွယ်တို့က
မကြာသေးမီကမှ တစ်ယောက်သောသူ
ခူးထားလေသည့်ပန်းတို့ကို ထိတို့လိုက်ပြီး
မူပိုင်အပြုံးတွေဆင်မြန်းရင်း တောင်းဆို
နေလေသည်။
~ခွမ်း~
ပစ္စည်းတစ်ခုလွှတ်ကျသံကြောင့်
ဘာရယ်မဟုတ်လှည့်ကြည့်မိတော့
ဟိုးအရင်တုန်းကရင်းနှီးခဲ့ဖူးသည့်
မျက်ဝန်းတစ်စုံက ဟန်ဆောင်မှုကင်းစွာ
တည်ရှိနေပြန်သည်။ထူးခြားနေခြင်းတစ်ခုက
ဝမ်းနည်းနေလို့လား၊ရှောင်ပြေးဖို့နှုတ်မဆက်ပဲထားခဲ့သူကိုတွေ့ရလို့ထိတ်လန့်သွားတာလား၊
မသေချာသောအကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့်
မျက်ဝန်းများမှာမှာ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့နှင့်တည်ရှိ
နေခြင်းပင်။
"Haung Renjun"
"Jaemin"
"အကိုရွမ် ဒီကအကို့ကိုသိလို့လား"
"မသိပါဘူး လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပေးလိုက်ပါ
နာဂျွန်လေးရော ဘယ်ထွက်သွားတာလဲ"
"အကိုရွမ် နွားနို့ယူတာကြာလို့တဲ့
ဂျီကစ်ပြီး ပန်းခင်းထဲသွားပြီ"
"ဒါဆိုဧည့်သည်ကိုစိတ်တိုင်းကျ
လုပ်ပေးလိုက်နော် အကို သမီးလေးကို
အဘွားတို့ဆီသွားတဲ့လမ်းမှာပဲမုန့်ဝယ်
ကျွေးတော့မယ်"
အလျင်အမြန်ပင် ဆိုင်ရဲ့ပြင်ပကိုထွက်လာခဲ့
ပေမယ့်နောက်ပါးဆီကကပ်ပါလာသူရဲ့အသံကြောင့် Renjunသမီးဆီအထိသွားရန်မဖြစ်နိုင်တော့ချေ။
"ငါ့ကိုတောင်နှုတ်မဆက်ပဲထားခဲ့ပြီး
အဆင်ပြေပြေလေး တည်ရှိနေခဲ့တာပဲနော်
Jun"
"အဲ့ဒီဘက်ကဘာတွေပြောနေတာလဲ
ကျွန်တော်နားမလည်ပါဘူး သွားခွင့်ပြုပါ"
"Renjun"
"ဘာလုပ်တာလဲ လက်ကိုလွှတ်
မင်းမရိုင်းနဲ့"
"နှစ်တွေအကြာကြီးထားသွားတဲ့
ကိုယ့်ချစ်သူလက်ကိုကိုင်တာရိုင်းတာလား"
