Avi kon zich de dag nog herinneren dat hij hem het dichtstbij had gezien. Hij had al gehoord over zijn komst, hoe hij het ene gebied na het andere inpikte en zijn rare geur. Toch had Avi op de dag dat hij hem ternauwernood net niet had gekruist, nooit aan zijn geur herkend. Hij had geen idee gehad wat de geur veroorzaakte en toen hadden zijn instincten het overgenomen. Hij had zich in zijn hol teruggetrokken, en dat was maar goed ook geweest. Een aantal tellen later was Sango over Avi's hol heen gesprongen en Avi was zich doodgeschrokken. Gelukkig had hij wel beschrijvingen gehoord over het witte luipaard. Hij wist exact met wie hij te maken had. De wolven die achter Sango aanzaten omdat hij hun territorium had betreden en daarbij al de helft van hun pak had gedood, hadden geen idee met wie ze te maken hadden. Het was de tweede groep Canadese wolven in het naaldwoud, ze dachten hem met enkele intimidaties op zijn plek te kunnen zetten... In de volgende tien minuten waren ze allemaal dood. Toen was er slechts nog maar één roedel Canadese wolven in de naaldbossen.
Avi was blij dat ze van die engerd af waren. Hij had ook gehoord hoe hij was gestorven, Avi vond de poema die hem doodde een echte held!
Dit hele verhaal had echter zo lang geduurd dat hij nu de grens al had bereikt. Voor zover Avi kon zien leek het gebied over de grens niet anders dan de naaldbossen in het Noorden van de Wildlands, waar hij woont. Links van hem lag de verste uitloper van de bergen, maar daarrond lagen enkel dennenbossen, zo ver het oog reikte. Ook de dieren aan de andere kant van de grens waren niet anders: er was een klein konijntje dat verderop aan een wortel rook, er waren enkele mussen die van tak tot tak vlogen en een grijze eekhoorn. De grens van de Wildlands was ook niet per definitie bepaald, de dieren gingen er slechts van uit dat de Westergrens getrokken werd vanaf de meest noordelijk bergpunt en de Noordergrens lag op de plek waar de naaldbossen verdwenen waren en er enkel nog slechts een eindeloze toendra lag. Wie weet wat er achter die toendra ligt? De Ooster- en Zuidergrens zijn onbepaald. Vanaf daar is er een eindeloze prairie en de dieren daar hebben nooit de nood gehad om verder te zoeken dan het gebied dat ze nodig hadden. Er wordt wel gezegd dat er in het Zuid-Westen op het eind van Wildlands' enorme prairie er een uitgestrekt geiserland ligt, daar gaan de meeste bizons in de winter heen om de winter door te komen.
Na het gepieker over de grenzen had Avi een beslissing genomen: iemand moest ontdekken wat er buiten de Wildlands te zien is. Moedig liep hij over de zogenoemde grens en Avi wandelde door tot de bergen achter zich lagen. Het was hier nog exact hetzelfde als in het naaldwoud en het was hier totaal niet eng.
Tegenover hem begon angstaanjagend dof geklop te weerklinken tussen de sparrenbomen en Avi spurtte de drie kilometer die hij voorzichtig had afgelegd terug naar de grens met de Wildlands. Eenmaal over de algemeen afgesproken grens sprong hij in een dikke den en klom tussen de groene naalden. En dat was geen minuut te laat!
Uit de lage struiken kwam een middelgroot paard gesprongen en het galoppeerde door het bos. Een ijslander. Ze was kastanjebruin met zandkleurige manen, en achter haar kwam een donkerbruin exemplaar met zwarte manen en ook nog een wit paard met zandkleurige manen. Hun staart wapperde achter hen aan en hun hoeven roffelden over de bosbodem.
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Nu Avi wist wat het geluid bij de grens had veroorzaakt, durfde hij naar beneden klimmen en terug op zoek te gaan naar wat er achter de bergen lag.
Na nog een uur door de struiklaag te waggelen kwam hij de bruine ijslander weer tegen.
'Hoi kleine wasbeer! Sorry als we je even geleden schrik aanjoegen.' zei het paard. Ze had een zachte warme stem. 'Oh, het is niets!' zei Avi beleefd, waarna hij vervolgde: 'Woon jij, of jullie, hier?' 'Ja dat klopt.' zei de merrie. Dat wekte Avi's nieuwsgierigheid 'Weet jij dan soms wat er hierbuiten ligt?' 'Dat zal ik je je enkel bijbrengen als je me jouw naam vertelt, onbeleefde procyon .' 'Goed, ik heet Avi, de solitaire wasbeer uit het Noorden van de Wildlands bij de Dennenbeek. En jij?' 'Mijn naam is Sigh, ik ben vernoemd naar de zuchtende wind. Er is ook nog Sleep, mijn broer met de donkere vacht en ons nichtje Star, die witte. Buiten de Wildlands, achter de bergen bevinden zich de Riverlands, een eindeloos landschap van rivieren, watervalletjes, hoge naaldbomen en grote oppervlaktes heide met sappig groen gras.' 'Bedankt, Sigh! Ik wou graag weten wat er zich daar bevond, kan jij me daar soms heen brengen?' vroeg Avi. 'Dat kan ik wel ... Je zal wel erg goed moeten oppassen, de dieren daar noemen het ook wel het Berenland. Er zijn daar werkelijk OVERAL beren! Grote beren, kleine beren, zwarte beren en bruine beren. Sleep vertelde ooit eens over een witte beer, maar daar geloof ik niets van, die leven enkel in het hoogste noorden. Ben je zeker dat je daar naartoe wil gaan kleine wasbeer? Heel zeker?!' Avi knikte. 'Oké laten we dan gaan!'
