Wildlands

De reizigers

Het kluitje varens schudde heen en weer toen hij erlangs liep. Zijn bruin-grijze vacht viel niet echt op tegen de donkere bodem van het naaldwoud. De witte ringen in zijn pluizige staart wel.

Met een enorme plons belandde hij in het kleine beekje dichtbij zijn hol. Hij dompelde zijn pootjes onder in het water en bracht ze toen naar zijn snoet. Hij had een noot gevonden, maar daarvoor was het te vroeg in het jaar. Een wasbeer is soms echter een best nieuwsgierig dier, dus nam hij het mee om het te checken. Mensen denken altijd dat wasberen hun eten wassen voor ze het opeten, dat is fout. Ze hebben kleine receptoren in hun pootjes waarmee ze kunnen checken of iets nog eetbaar is of niet, zonder een voedselvergiftiging op te lopen!

Hij nam de noot tussen zijn pootjes en wreef ze even tegen elkaar. Hij trok een van zijn oogjes toe en dacht na. Hij kraste luid dat de noot eetbaar is. Dus deed hij iets anders waar wasberen erg goed in zijn: vindingrijk zijn. Avi wist dat hij de noot nooit zou kunnen doorbijten, kon openklauwen of opentrekken. Dus liep hij naar zijn hol onder aan de grootste dennenboom die hij ooit had gezien. Daar bewaarde Avi zijn vuurstenen. Hij had zijn pels meermaals geriskeerd om aan deze scherpe stenen te geraken, om dan nog te zwijgen over de ruils die hij met bepaalde dieren had gemaakt voor die stenen. Hij rolde ze dan op in groen mos dat hij elke vijf nachten ververste, als de stenen elkaar vaak zouden raken zou hij misschien ooit per ongeluk zijn boom in brand steken! 

Hij nam een vuursteen uit zijn verzameling en nam deze terug mee naar buiten. Hij legde de noot tussen twee stenen op de oever en draaide die met de top naar boven. De koude vuursteen nam hij tussen zijn kleine zwarte pootjes en sloeg op de punt van de noot. Hij sloeg en sloeg en sloeg, na de derde keer ontstond er een kleine barst in de notendop. Toen hij voor de zevende keer sloeg, was het pantser van de noot stuk en pelde hij de rest er met zijn behendige vingertjes af. Heerlijk smakkend at hij de noot op. 

Dit was het leven nou: alleen in zijn hol in het koude naaldwoud in het noorden de hele dag eten, slapen en nieuwe dingen te ontdekken. Vaak denkt men dat wasberen dikke dieren zijn, maar dat is niet waar. De exemplaren die in de steden eten stelen en krijgen, die zijn overvoed. In het wild zijn het echter mooie slanke dieren met uitstekende hersenen en complexe samenlevingen. Of toch de meesten. Avi was een eenzame wasbeer uit het Leefwoud die een eigen plekje zocht. In het naaldwoud had je wel twee groepen wasberen, maar hij leefde liever op zichzelf. Geen kinderen, zonder anderen om rekening mee te hoeven houden: gewoon hij die het leven leeft. En die simpele momentjes zetten hem aan het denken. Dan komen de vragen op steken. Hoe is die noot al rijp? In de Wildlands zijn er helemaal geen meststoffen zoals in de mensenwereld. Waarom is het zo koud in de naaldbossen? Als dit het leven is, ligt er dan niets meer buiten de Wildlands? Hoe ziet niets er dan uit? 

'Wat ligt er rond de Wildlands?' vroeg Avi zich luidop af. Hij bleef het zich afvragen tot de zon helemaal achter de horizon was gezakt en hij naar bed ging voor de Canadese wolven langskwamen, op zoek naar prooien. 

Toen de volgende dag het zonlicht al zijn hol inviel, had hij een besluit genomen. Hij ging op zoek naar wat er achter de bergen lag (dat was immers ook de dichtsbijzijnde grens van de Wildlands) Hij vertrok slechts met een goed gevulde maag en ploeterde zo door het kreupelhout. Hij kwam grijze eekhoorns tegen, een rode specht en die akelige wolvin, Hela. Dat was een dier waar hij helemaal niet van hield. Ze was eng, mysterieus, achterbaks en bloeddorstig. Erger dan dat sneeuwluipaard die tot vijf nachten geleden nog kuishield in de bergen. Toch was Avi blij dat die weg was, hij had Sango nooit echt ontmoet, maar die heeft een heel redelijk aantal andere dieren uitgemoord. Avi telde in gedachten: drie adelaars, zeven uilen, twee poema's, een lynx, een heel pak Canadese wolven, een zestal grijze wolven en dan nog alle prooien die hij als maaltijd had genomen.