Red snoof de geur op, al lange tijd was de indringer in zijn territorium. Diens geur was echter zo overweldigend, dat hij hem niet kon vinden. Ook Sango's vacht maakte hem makkelijk onzichtbaar in de bergen. Red moest en zou hem vinden, maar eerst stak er een nieuwe geur op. Het water sprong in Reds mond en de grootste poema van heel de Wildlands begaf zich naar de kleine rotsen verderop de berg. Hij spande zijn spieren en sprong met uitgetrokken klauwen naar voren. Hij raakte, trok zijn klauwen weer in en nam zijn versgevangen prooi in zijn muil. Hij kauwde en slikte en de zachte, warme smaak van muis overspoelde zijn smaakpapillen.
Toen botste er iets in zijn flank. Sango had al die tijd van hogerop geloerd en was muisstil afgedaald toen Red de muis besloop. In een vliegensvlugge beweging had hij zich in de flank van de reusachtige poema gestort. Red draaide zich om, oren plat tegen zijn kop en blies woedend naar Sango. Met zijn tanden ontbloot sprong hij naarvoren en Sango vluchtte weg. Red volgde hem tot aan de rand van zijn jachtgronden in de bergen. Toen hij in de verte tuurde naar het punt waar Sango achter een rots was verdwenen, zag hij de zon langzaam zakken, de nacht verwelkomend.
Hij rook de geur van de sneeuwpanter al van ver, via de boomtoppen verplaatste hij zich geruisloos naar het hol van zijn zuster. Parker was ook een poema, net zoals zijn zus Pam en de grote poema Red uit de bergen, maar Parker was de beste als het ging om zich in de bomen te verplaatsen. Net zoals een zwarte hengst die door de nachtelijke steppes galoppeerde, onzichtbaar.
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
(Parker)
In de grote esp, bleef hij wachten tot het sneeuwluipaard, die almaar probeerde jachtterrein te stelen van andere dieren in de Wildlands, ook zo ver was gekomen. Parker was heel erg nieuwsgierig naar wat Sango zo diep in het territorium van Pam, Parkers zus, kwam zoeken. Enkele vijftig meter achter Parker hoorde hij een klein stemmetje grommen, toen drong het tot hem door. Sango was ditmaal niet uit op jachtgebied, hij kwam zijn nederlaag van enkele dagen geleden vergelden!
3 zonsopgangen eerder was Sango het oude territorium van Parker en Pams ouders binnengedrongen om te trachten er een deel van in te pikken en aan zijn steeds groeiende terrein toe te voegen. Pam wou echter haar ouderlijke territorium over nemen omdat het haar ten eerste wel zou toebehoren en omdat het een fijne plek was om haar drie jongen op te voeden. Er waren genoeg plaatsen om te kunnen jagen en het bood geweldig veel verstopplekken en natuurlijke safehouses in gevallen van noodweer of wanneer een bloeddorstige vijand op hen uit was.
Het zou een heel lage streek van Sango zijn, om in het holst van de nacht zomaar te proberen naar Pams hol toe te sluipen en iets aan haar of haar welpen te doen. Moordzuchtig en nietsontziend als Sango was, vreesde Parker voor het leven van zijn neefjes en nichtje. Sango had echter geen weet van Parkers aanwezigheid, dat was ook exact de reden geweest waarom Parker er op had gestaan om een paar extra dagen te blijven en 's nachts de boel te beschermen. Hij had al een vermoeden dat Sango hierheen zou komen om te proberen een deel van het territorium te stelen, maar welpjes vangen? Zo laag had Parker het sneeuwluipaard niet ingeschat.
