yine merhaba bugün tesadüfen çok daha fazla kişinin okuduğunu gördüğümden dolayı yoğunluğuma rağmen yeni bölüm atma kararı aldım inşallah seversiniz
Aramızdaki konuşmadan sonra ben de yattım zaten fazlasıyla yorucu bir gün olmuştu sabah kalktığımda saat ona geliyordu annem bir not yazıp gitmişti notta kahvaltı hazırlayıp pazara gittiği yazıyordu uzun zamandan sonra kahvaltımı kendim hazırlamadığım için mutluydum ama kan tahlili yaptıracağım için gelince yiyebilecektim maalesef o yüzden kahvaltı yapmak için ayıracağım süreyi telefona bakarak geçirdim daha sonra da hazırlanıp evden çıktım
Hastaneye geldiğimde girişteki ablaya derdimi anlattım ancak beni hiç dinlemedi tek dediği doktor söylemeden yaptıramazmışım bende madem öyle deyip sıra numarası alarak beklemeye başladım ben 375 numaradaydım neredeyse en sonuncu hasta olduğumdan çok sıkılacaktım o yüzden de etrafı inceleyip telefona bakmayı düşünüyordum hemen sağ tarafımda 17 yaşlarında bir ağabey bekliyordu sürekli dizini sallayıp kafasını ovuşturduğundan stresli olduğu çok belliydi onun tam karşısında da 3-4 yaşlarında ufak bir kız çocuğu vardı hiç korkuyor gibi görünmüyordu ama beklemekten onun da canının sıkıldığı anlaşılıyordu
Nihayet sıra bana geldiğinde saat 12 olmuştu içeri girer girmez Kaan abinin yüzü düşünceli bir hâl aldı ve hemen söze başladı "ufaklık senin burada ne işin var iyisin değil mi bir şeyin yok" bende olan biteni anlattım beni gülerek dinlemesi biraz sinirimi bozsa da bir şey belli etmedim konuşmam bitince "tamam ama haberin olsun orada ne deniz abin ne de damla ablan var ve stajyerler de olduğu için biraz sıkıntılı bir yer yani sıkıntılıdan kastım eğer stajyer denk gelirse damarını tekte bulamayabilir tabi ki bu diğerleri hep mükemmel anlamına ya da stajyerler beceriksiz anlamına gelmiyor"
"E peki yapabileceğim bir şey var mı?" dedim hafif korkak bir sesle
"Duyduğum ve gördüğüm kadarı ile diğer çocuklar kadar korkmuyorsun ya da canın acısa veya korksan bile bunu belli etmiyorsun o yüzden eğer stajyer gelirse olabildiğince rahat davranmaya çalış çünkü zaten uzmanlarının baskısı var bir de ya çocuk ağlarsa diye fazladan stres oluyorlar öyle olunca da elleri titriyor ve korkudan bulabileceklerse de bulamıyorlar yani zaten 3 kere deneyebiliyorlar en fazla daha sonra uzmanları müdahale ediyor "
"Tamam elimden geldiğince rahat davranmaya çalışacağım ama çok canımı acıtmazlar değil mi" sesim biraz ağlamaklı çıkmıştı çünkü gerçekten korkuyordum Kaan abi beni rahatlatmak amacıyla
"Yok yok sen hiç merak etme benim dediklerime de çok aldırış etme ben yalnızca bilgi verdim ama genelde gönderdiğim hastalarımdan kolu o kadar çok delinen olmuyor en fazla ikincide buluyorlar"
"Anladım peki orası tam olarak nerede ben bilmiyorum"
"O zaman bir yarım saat kadar daha bekle öğlen arasına çıkıyım ben seni götüreyim"
"Ama onlarda öğlen arasına çıkmış olmaz mı"
"Onlar bizden 15 dk. sonra çıkıyorlar son hastalarımızdan kan tahlili istersek diye sen kapının önünde beklemeye devam et ben işim bitince geleceğim bir şeyler yemediğini var sayıyorum"
"Yemedim hayır"
"Tamam o zaman dediğim gibi öğlen arasında götürürüm" en son Kaan abi bunu dedikten sonra odadan çıktım ve yine sıkılarak beklemeye başladım benden sonra o abi girdi. içeri girerken biraz daha rahatlamış görünüyordu can sıkıntısından insanlarla ilgili yorumlar yapmaya başlamıştım ama eğlenceliydi de
Çok şükür Kaan abinin işi bitmişti son hastasıyla birlikte o da çıktı ve kapısını kilitleyip yanıma geldi gel bakalım diyerek beni elimden tuttu ve kaldırdı neden böyle yaptığını anlamamıştım ama hoşuma da gitmemiş değildi kan alma odası bir üst katta çok kocaman bir odaydı tam olarak çocuklar için tasarlanmış ve çok tatlıydı ayrıca her ne kadar kalabalık olsa da büyük olduğu için hiç fark edilmiyordu ama tek başına gelmiş olan da bir ben vardım
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kaan abiyle beraber içeri girdik herkes onu görünce bir şaşırdı sanırım çok uzun zamandır buraya uğramıyordu onu gören bir tane abla (oranın baş hemşiresi) hemen yanına geldi ve direk beni sordu
"Hocam yeğeninizi mi getirdiniz geçmiş olsun neyi var" Kaan abi doğal olarak böyle bir tepki beklemediğinden şaşırmış ve güleç bir tavırla cevap verdi
"Ada her zaman ki gibi çok tatlısın yeğenim değil hastam"
"Hocam o zaman sizin için çok değerli sanırım çünkü hiçbir hasta için geldiğinizi görmedim" Kaan abinin vereceği cevabı gerçekten bende merak etmiştim
"Değerliden ziyade daha özel bir sebebi var" Ada abla anlamış bir tavırla başını salladı
"Hocam o zaman şöyle alıyım ufaklığı bizzat ben ilgileneyim" bana dönerek
"Ufaklık benimle gelebilir misin" bende Kaan abiye baktım o da git anlamında başını hafifçe sallayınca Ada ablayı takip etmeye başladım Kaan abi de peşimizden geliyordu Ada abla beni 9 numaraya yani soldaki koyu turuncu koltuğa oturtturdu ve kolumu sıvadı Kaan abide hemen sol tarafımda ayakta dikiliyordu sanki Ada ablayla aralarında özel bir dil varmış gibi kaş göz işaretleriyle birbirlerine bir şeyler anlatıyorlardı
Ada abla benimle konuşmaya başladı adın ne, nerede okuyorsun, kaç yaşındasın gibi sorular sormaya başladı bende tek tek cevapladım çok pozitif bir enerjisi vardı sarı saçlı, yeşil gözlü, uzun boylu incecik bir ablaydı bir süre sonra aa bu arada geçmiş olsun ufaklık tanıştığıma memnun oldum diyerek gitti ben şaşkın bir tavırla Kaan abiye bakarken o gülmekle meşguldü Ada abla kalkınca Kaan abi onun yerine oturup benim pamuğa bastırdığım elimi çekerek kendi bastırmaya başladı ne için böyle yaptığını sorduğumda ben tam bastıramam morarır diye yaptığını söyledi bana bu kadar iyi davranmasına fazla anlam veremiyordum ya başımda biri olmadan geldiğim için ya da beni kardeşi olarak gördüğü için falan iyi davranıyordu
Arkadaşlar yazdığım ennn uzun bölüm oldu sırf siz seviyorsunuz diye vakit ayırdım sizde lütfen yorum yapıp beğenmeseniz bile en azından okumaya devam edin sizi seviyorum hafta sonu ya da perşembe görüşürüz cuma da olabilir bu okunma sayısına bağlı biraz da :))))))))
