Belalıyım Diyorum // {HyunHo}

36 🤡 - Üşümüyorum. - 🤡

" Hyunjin ne saçmalıyorsun?"

" Saçmalık değil."

Lino duyduğu şeylerin üzerine karşısına şaşkınlık ile karışık sinir haliyle oturmuştu.

" Hayır tam bir saçmalık, ne demek tedavi olmayacağım?"

Hyunjin derin bir nefes almış,

" Zaten üçüncü evre , bir işe yaramaz." diye karşılık vermişti.

Lino elini saçlarından geçirip ona yaklaşmış ardından  önünde birleştiği ellerini tutup,

" Bak..şuan sağlıklı düşünemiyorsun sanırım, tedavi olmak zorundasın." demişti sakin olmaya çalışarak.

Hyunjin dolan gözlerini onun gözlerine dikmiş, başını olumsuz bir şekilde sallamıştı.

" Üzgünüm Min, kendim için yapacak bir şeyim yok artık."

" Benim için yap o zaman, tedavi şart Hyunjin bunları senden duymadım sayacağım."

" Hayır, kendini yormayı bırak ne diye zorluyorsun ki?"

Lino ellerini çekip ayağa kalkmış, odanın içinde gezinirken,

" Tabi ya ne diye zorluyorum?, senelerdir yaşanan onca acı şeylerin üzerine gel tekrar gözümün önünde dur ardından yok ol! Oldu mu!? Nasıl bir son bizim için, çok güzel değil mi .. ne trajik ama! " diye söylenmişti.

Hyunjin yorgun bir şekilde onu dinliyordu. Seneler geçmişti nasıl olsa, ona bağırıp çağırmasını bile özlemişti.

" Onca şeye rağmen hala buradaysan ikimiz için de bir şeyler yapman gerektiğini biliyorsundur! Ol o tedaviyi. "

" İstemiyorum. "

" Sence isteğe bağlı mı? Geberip gitmek mi istiyorsun?! Beni ebediyyen bırakmak mı istiyorsun sen!?"

" Min gerçekten yorgunum, ve dayanacak gücü kendimde bulamıyorum.. hem o kadar üzücü değil, baksana nefretin yavaş yavaş gözlerinin önünden gidiyor. "

Lino hızla ona bakıp yanına gelmiş,

" Sen gerçekten iyi değilsin, ağzından çıkanı kulağın duysun.. aklını kullan biraz, yorgun olabilirsin ama bu tedavinin olmayacağı anlamına gelir mi?" diye sormuştu.

Hyunjin göz yaşlarını elinin tersiyle silmiş ve başını kaldırıp ona bakmıştı, ardından yüzüne yaklaştı ve elini onun güzel yüzüne yerleştirdi.

" Gerçekten özür dilerim.. ama içimde hiçbir umut yok. "

Lino neredeyse dolacak gözleri ile ona bakarken yalvarırcasına konuşuyordu.

" Lütfen, ol o tedaviyi lütfen.. ne kaybederiz ki Jin, biz birbirimizi kaybettik, daha ne kaybedebiliriz? "

" Yorma kendini artık, seninle geçireceğim son günlerimdeyim, bize bunu zehir etme, bırak biraz daha bakayım sana.. kokunu biraz daha hissedeyim, hak etmedim Minho.. sen de hak etmedin."

Ağlıyordu, yorgunluğu dışa vuruyordu artık.

" Lütfen... "

" Zorlama artık."

" Canın yansın mı istiyorsun, gözlerimizin önünde ölüyorsun! Şu haline bir bak, hepimizin canı yanıyor, umut hep vardır Hyunjin.. sen söyledin bunu, yıllar önce sen söyledin, ne değişti şimdi.. umut hâlâ var, saçmalama artık."

Hyunjin geri çekilip yavaşça ayağa kalkmış ve;

" Üzgünüm.." diyip kapıya yönelmişti.

" Benim için." onu durduran şey lino'nun dudaklarından dökülen kelimelerdi.