Het is zo ver. Appies geboortedag. Jeroen is de hele dag al zenuwachtig. Rond 7 uur stromen de mensen binnen. Leraren, oude vrienden, kennissen, en de zussen van Appie. Jeroen zet een krukje neer en zet de gitaar tegen de muur aan. "Gaat het schat?".
Jeroen schrikt op en ziet Patricia staan. "Ja hoor, ik ben gewoon een beetje zenuwachtig. Maar Appie staat naast me".
Patricia glimlacht trots naar haar vriend. Ze hebben het erg moeilijk gehad. Vooral Jeroen en Amber. Beide waren ze overmand door verdriet.
Maar ze stonden allebei sterk en hadden beide gepraat. Amber vind het vooral lastig. Appie was haar maatje, haar steun pilaar, haar lieve vriend vol goeie grappen, een vriend waar je lol mee kan trappen.
Patricia kijkt naar Amber. Haar ogen staan vol tranen, gelukkig gaat Nienke al naar haar toe.
Patricia knuffelt Jeroen nog een keer en dan pakt Jeroen de gitaar. Nienke steekt een duik naar hem op om hem succes te wensen. Jeroen gaat op de kruk zitten en legt de gitaar goed. Patricia vraagt even om stilte en dan zijn alle ogen op Jeroen gericht. Jeroen doet zijn microfoontje op zijn kraag goed en kijkt naar de mensen. Die allemaal naast Appie staan. Een vriend, een liefje, een grappen maker. Jeroen haalt een keer diep adem en dan begint die te spelen. Het geluid klinkt door de kamer. Het voel alsof Appie in hen midden is.
YOU ARE READING
het huis Anubis en het verborgen verdriet
RandomAppie is net begraven en de Anubis bewoners proberen hun leven weer op te bouwen. maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. zal het de bewoners lukken om hun verdriet te vergeten? om open voor elkaar te zijn? Om het verdriet een plekje te geven? le...
