Nog twee weken. Dan is Appies geboorte dag. Jeroen vind het spannend. Er zijn mensen uitgenodigd die Appie kende. Ook zijn vier zussen komen kijken.
Jeroen laat zich op bed vallen en kijkt naar Appies bed waar nu Lars op ligt. Appie is nu definitief weg. Lars kwam in zijn plaats. Appie komt nooit meer terug. Jeroen veegt snel een traan weg. Hij wil niet huilen. Niet bij Lars.
Maar Lars zag het wel, maar zei er niks van.
Jeroen zucht als Lars naar hem kijkt. "Kan je het zien?".
Lars kijkt snel weer weg. "Het spijt me. Ik weet dat ik je vriend niet kan vervangen. En dat is ook nooit mijn bedoeling geweest. Ik snap dat het lastig voor je is en ik zal je de tijd geven".
Jeroen glimlacht zwak en knikt.
Even sluit die zijn ogen en ziet die Appie verschijnen. Wat mist die zijn maatje. Zijn beste vriend. Een traan loopt over zijn wang. Nog een traan. En nog één. Lars gaat naast hem zitten. "G...gaat het?".
Jeroen knikt. "Ik mis hem".
"H...hoe was hij eigenlijk?"
"Euhm...hij was lief, vrolijk, grappig. Maar hield niet echt van geweld".
"Hoe is die om het leven gekomen?".
'Hij is vermoord" fluisterd hij bijna onhoorbaar. "Hij is vermoord door klootzakken. Ze schoten hem gewoon neer. Zonder emotie. Zonder spijt...:
YOU ARE READING
het huis Anubis en het verborgen verdriet
RandomAppie is net begraven en de Anubis bewoners proberen hun leven weer op te bouwen. maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. zal het de bewoners lukken om hun verdriet te vergeten? om open voor elkaar te zijn? Om het verdriet een plekje te geven? le...
