Jeroen pingelt weer op de gitaar. Het gaat nu al wat beter af. Hij wil het goed kunnen op Appies verjaardag. Hij wil iets voor hem spelen...speciaal voor Appie. Hij weet niet of dat ook zonder tranen kan. Als die aan Appie denkt komen de tranen al uit zijn ogen. Hij kijkt naar Appies bed. nu is het ineens het bed van Lars. Lars spullen, Lars kamer en die van hem. Maar niet meer die van Appie. Appie is gewoon dood en komt nooit meer terug. Een traan loopt over zijn wang, maar hij veegt die snel weer weg.
Lars komt dan de kamer in en kijkt even naar Jeroen. ''wat doe je?''. ''gaat je niks aan''. Jeroen schuift de gitaar onder het bed. Lars zucht even en voelt boos worden. ''ik kan er toch ook niks aan doen dat die Marokkaan er niet meer is!''. Dat gaat bij Jeroen door het verkeerde keelgat. Boos staat die op. ''wat zei je!?''. Lars weet even niks te zeggen maar dan valt Jeroen hem aan. al snel rollenbollen ze over de grond als twee kleine kinderen die aan het stoeiend zijn om een snoepje. De bewoners komen op het geluid af en trekken snel de beide jongens uit elkaar. Ze willen elkaar weer aanvliegen, maar daar steekt Trudie een stokje voor. Ze pakt de beide jongens bij hun oor. ''in dit huis wordt niet gevochten!'' Jeroen en Lars knikken zo hard als ze maar kunnen en Trudie laat ze dan los. In een reflex denkt Jeroen weer aan Appie.
Jeroen en Mick vielen elkaar aan doordat Appie iets had verteld. En toen werden ze ook bij hun oor gepakt.
Jeroen wrijft pijnlijk over zijn oor en kijkt woest naar Lars. Boos gaat die de kamer uit. Weg van hier.
YOU ARE READING
het huis Anubis en het verborgen verdriet
RandomAppie is net begraven en de Anubis bewoners proberen hun leven weer op te bouwen. maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. zal het de bewoners lukken om hun verdriet te vergeten? om open voor elkaar te zijn? Om het verdriet een plekje te geven? le...
