het huis Anubis en het verborgen verdriet

hoofdstuk 5

Patricia loopt 's avonds laat Jeroens kamer in. Ze maakte zich zorgen. Ze klinkt het nachtlampje aan. Jeroen slaapt. Zijn wangen zijn nat van het huilen. Patricia veegt lief zijn wangen droog en geeft hem kusjes waardoor Jeroen wakker wordt. "H...hey. g...gaat het?"
Jeroen knikt: alleen wat koppijn".
"Hoe komt dat?".
Jeroen haalt zijn schouders op en gaat overeind zitten. "Wat kwam je hier doen?"
"Gewoon...even kijken of alles goed gaat".
"Nou...prima dus".
Patricua zucht even. Nog steeds even koppig. "Laat me je helpen, Jeroen".
"Het gaat prima, Patries. Bedankt voor je hulp. Ik hou van je". Hij geeft haar een zoen maar die voelt niet gemeend aan. Hou hij nog van haar? Ze slaakt een zucht en staat op. "Goed dan...doe het allemaal zelf maar dan". Voordat ze door heeft hoe bot het klonk is ze al de kamer uit gelopen.
Er komen wat tranen uit haar ogen. Waarom doet die nou zo? Ze weet dat hij Appie mist. Maar zij toch ook? Denkt die daar ooit aan? Ze loopt opweg maar boven als ze Joyce boven aan de trap ziet staat. "Hey Peet, gaat het?".
Patricua vliegt haar beste vriendin om de hals. Joyce is even verbaast, maar dan verteld Patricia wat er is gebeurd.
Joyce reageert begripvol. "Alles komt w goed. Echt waar...jullie zijn voor elkaar geboren".

Jeroen ligt in bed. Hij is verdrietig. Nu niet alleen om Appie. Hij voelt zich schuldig. Patricia deed zo haar best om hem op te vrolijke en hij duwt haar gewoon weg. Hij slaat zijn handen voor zijn hoofd. Wat een prutser is die toch. Sinds Appies dood hebben ze niets leuks meer gedaan...en het is nu al 2 maanden geleden. Tijd heelt wonden zeggen ze vaak. Maar niets is minderwaar. Hij mist Appie nog altijd. Als die lacht voelt die zich al schuldig. Gisteren stelde Fabian voor om een keer met iemand te gaan praten. Maar nee hoor...dat durf die niet.  Hij kan misschien stoer overkomen, maar zo stoer is die ook weer niet. Hij kijkt naar naar het raam. De maan schijnt door de ruit heen. Zo fel, zo mooi. "Ap? Ben je daar? Ik mis je. Kan je even terug komen? Maak eens een flauwe grap. Ap? Ik mis je zo erg. Het gaat niet goed met me.  Ik ga kapot van verdriet. Ap..."
Langzaam sterft Jeroens woorden weg.
"Ik hou van je..."