Sisters in crime

40. Lee

Geen denken aan dat ik de hele dag binnen blijf zitten. Nog maar twee weken geleden had ik dat niet zo'n probleem gevonden. Beetje voor de televisie hangen, wat huiswerk maken, Facebook checken.... Nu heb ik een doel. Ik wil Emil zien. Ik wil gewoon... afscheid van hem kunnen nemen. Gisteravond ging alles zo plotseling. Ik moet hem nog één keer zien om het af te sluiten. Het is alleen de bedoeling dat hij mij niet ziet.

Het plan is niet makkelijk, maar dat maakt niet uit. Met een goede uitvoering kan er weinig misgaan. Ik heb een paar kussens onder mijn dekbed gelegd zodat het lijkt alsof ik in bed lig. Het haar van een oude barbie komt over de rand heen alsof het mijn haar is. Zo, dat ziet er goed uit. Ik pak mijn schoenen op en sluip op mijn sokken naar de trap. Daar luister ik of ik iemand hoor. Niks. Vervolgens zet ik mijn voeten op de bovenste tree en buk me om voorzichtig de overloop af te kunnen speuren. Alle deuren zijn dicht. Mooi. Ik sluip verder tot bovenaan de volgende trap. Nu komt het moeilijke gedeelte.

In de keuken hoor ik pap bezig zijn met het koffiezetapparaat. Mam is niet thuis, dus daar hoef ik niet bang voor te zijn. Zij is Connor halen. Voorzichtig sla ik mijn rechterbeen over de trapleuning. Op mijn buik laat ik me naar beneden glijden. Dit doe ik normaal nooit, maar het maakt minder herrie dan de krakende traptreden.

Beneden schiet ik de woonkamer in. Daar is zoals ik al verwachtte niemand. Nu is het alleen nog een kwestie van ongezien in de garage komen. Tot mijn opluchting zie ik de deur daarheen open staan. Dat scheelt alvast. Als ik pap nog steeds op het koffiezetapparaat hoor mopperen, weet ik dat ik veilig ben. Ik haast me de deur door. In de garage trek ik mijn schoenen aan en dan maak ik de zijdeur open.

Oké, tijd voor mijn volgende duik door de heg. In tegenstelling tot de achterkant zit aan deze kant een soort gat, dus dat maakt het een stuk makkelijker. Ik wurm mezelf door het gat naar de tuin van de buren. Die zijn op dit tijdstip altijd aan het werken, dus ik kan ongestoord door hun tuin naar de andere kant van het huis sluipen. Aan die kant ligt het bos. Ik trek een sprintje en ren tussen de bomen door.

Pas midden in het bos durf ik langzamer te gaan lopen. Hier zal niemand me zien. Mijn ouders niet en de Van Rooijs ook niet.

-

Het is normaal gesproken al meer dan een uur lopen naar de school waar ik anderhalve week op heb gezeten, maar het duurt nog langer als je er ongezien probeert te komen. Ik kan me niet voorstellen dat Sydney en ik gisteravond dit hele eind gerend hebben. Volgens mij mag ik blij zijn dat ik niet dood ben. Ik heb wel spierpijn in mijn benen, maar dat is alles.

Uiteindelijk bereik ik mijn doel dan toch. En precies op tijd, want het is pauze. Uit mijn rugzak haal ik een pet, waar ik mijn lange staart onder verstop. Dan zet ik een zonnebril op. Zo ben ik in ieder geval minder herkenbaar.

Ik speur de omgeving af naar een plekje vanwaar ik de ingang in de gaten kan houden.  Dat vind ik bij de parkeerplaats voor de leraren. Als ik tussen de parkeerplaats en de snackbar op het smalle stoepje ga staan dan moet Emil me niet kunnen zien. Ik loop naar mijn plekje toe en kijk naar het gebouw waar ik gisteren nog ben geweest. Mijn hart slaat een slag over als ik Emil tegen de muur aan geleund zie staan roken, zoals elke pauze. Hij is dus in ieder geval naar school gegaan vandaag. Voor hetzelfde geld was hij er niet geweest. Hij zal van zijn vader wel gewoon moeten doen alsof er niks aan de hand is.

De vriend met de lange haren (ik heb zijn naam nooit kunnen onthouden) zegt iets tegen Emil en hij reageert met een chagrijnig gezicht. Even vraag ik me af of hij zo chagrijnig is omdat hij bespioneerd is of omdat hij mij mist. Stomme gedachte natuurlijk. Ik zou ook kwaad worden als iemand zich onder een andere naam in mijn huis verschanst had om te onderzoeken wat ik van plan was.

Ik bestudeer mijn ex-vriendje even. Hoe hij de sigaret naar zijn mond brengt en even later een wolkje rook uitblaast. Hoe hij chagrijnig voor zich uit staart.

Helaas kan ik hier niet voor altijd blijven staan. Ik dwing mezelf om nu echt afscheid van hem te nemen. Het is jammer dat ik hem nooit meer zal knuffelen of zoenen of iets dergelijks, maar het moet. Mijn ogen rukken zich los en dan begin ik aan mijn weg terug.

De eerste straten moet ik recht door het dorp. Ik kom voorbij een supermarkt en een dierenwinkel. Voor de zoveelste keer sla ik een hoek om. Aan het eind van deze straat ligt het bos, de kortste route naar huis. Op mijn weg erheen kijk ik rustig de zijstraten in. Hier ben ik nog nooit geweest.

Opeens trekt mijn hart zich samen. Is dat Robert die daar loopt? Is hij naar me op zoek? Nee, waarschijnlijk is het iemand anders. Ik hallucineer vast. Maar toch word ik bang. Ik zet me af en begin te rennen zo hard ik kan.

Ik ben al buiten adem als ik het bos bereik, maar ik ren door. Even lijkt het alsof ik moet kotsen. Ik stop en grijp me duizelig vast aan een boom. Dan hervat ik mezelf en ren door. Wat had ik ook gedacht? Het is veel te gevaarlijk voor mij om nu buiten te zijn. Ik ben maar een meisje van zeventien dat nog nauwelijks begonnen is aan haar training bij de geheime dienst. Ik wou dat ik degene was die les kreeg van Toby in plaats van Connor. Dan had ik me nu misschien wat veiliger gevoeld. Maar nee, ik ben natuurlijk pas volgende maand aan de beurt omdat ik er nou eenmaal niet uitzie alsof ik een replica van Allison Donovan ben. Dus zal ik het op mijn eigen manier op moeten lossen. Met piepende adem baan ik mezelf een weg door het bos. Dit wordt nog eens mijn dood.

- - -

A/N Nog maar negen hoofdstukken hierna. Maar het goede nieuws: daarna komt meteen deel 2 online, dus jullie hoeven de drie spionnenzusjes geen moment te missen. Plus als dit afgelopen is dan komt er nog een verhaal online dat jullie waarschijnlijk wel leuk zullen vinden. Veel leesplezier!