Sisters in crime

9. Sydney

Serieus, de post bezorgen? Denken ze alleen maar omdat ik de jongste ben dat ik ook de domste ben? Oké, Lee en Connor zijn misschien wel slimmer dan ik, maar dat wil niet zeggen dat ik geen hersens heb. Ik heb er in ieder geval genoeg om te bedenken dat een terrorist nooit bewijsmateriaal zal laten versturen via de post. Het lijkt me sowieso nogal gevaarlijk om een bom op te laten sturen naar je eigen huis.

"En wat hebben ze voor jou bedacht, Syd?" Pap kijkt even naar de achterbank voordat hij de auto van de parkeerplaats af draait.

"Ik mag de post gaan rondbrengen. Precies wat ik altijd al heb willen doen."

"Reken maar dat je er een stuk meer voor betaald krijgt dan andere postbodes," merkt mam op.

De eurotekens springen me spontaan in de ogen. Aan het geld had ik nog niet eens gedacht. "Ja, nu je het zegt, wat krijgen we er eigenlijk voor?"

Mam lacht. "Daar hebben we onze Sydney weer. Wat je verdient krijg je nog te horen. Ze zijn niet gewend aan zo'n jonge werknemers. De contracten moeten nog opgesteld worden."

"Reken er maar niet op dat je meteen miljonair bent," vult pap haar aan. "Het zal beter verdienen dan welk bijbaantje dan ook, maar je moet jezelf wel bewijzen. Hoe meer opdrachten je hebt afgerond, hoe meer je kunt verdienen."

"Vandaar dat we drie keer per jaar op vakantie kunnen. Jullie hebben zeker al veel opdrachten gedaan?" Zoals ik al zei is Lee heel slim. Dit soort dingen ziet ze meteen.

Ik heb dan weer andere dingen in de gaten. "Kunnen jullie dan nu een keer het échte verhaal vertellen over hoe jullie elkaar hebben leren kennen?"

Dit keer lacht mam niet geheimzinnig als ik naar hun eerste ontmoeting vraag. Ze is nu juist heel eerlijk en serieus. "Vlak nadat oma overleden was kwam ik per toeval bij de geheime dienst terecht. Ze zochten nog een vrouwelijke spion en ze waren onder de indruk van mijn toelatingstest voor de politieacademie."

"En toen gebeurde het." Als pap in de achteruitkijkspiegel kijkt laat hij zijn blik even op ons, de zusjes, rusten. "Iemand moest haar inwerken en die iemand was ik."

Connor krijgt spontaan last van een hoestbui. Haar hoofd loopt rood aan en even ben ik bang dat onze volgende opdracht het regelen van een begrafenis is. Dan hapt ze naar adem. "Jullie waren, zeg maar, leraar en leerling?"

"Ja." Over de versnellingspook heen pakt pap mams hand vast. Het is vreselijk als mensen boven de dertig zo verliefd doen, maar dit keer ben ik ergens anders met mijn gedachten.

Ik dacht dat het nooit zou gebeuren. Ik ben niet dom. Connor vindt Toby leuk.

 -

Thuis bestellen we pizza en ploffen we op de bank neer. Wij bestellen nooit pizza en we eten al net zo vaak op de bank, maar vandaag lijkt niemand zich daarvan bewust te zijn. Er zijn dus wel meer dingen veranderd de laatste tijd dan alleen de werksituatie van mijn zussen en mij. Ik ben enorm blij dat ik Connor mee heb gesleept die opening in de muur door dinsdag. Wat mij betreft eten we altijd zo.

Met een boer zet ik mijn lege pizzadoos op tafel. Het is een puinzooi. Als mijn opa nu zou binnenkomen dan zou hij nooit geloven dat mam in dit huis woont. Bij haar moet je altijd van de vloer kunnen eten. Maar opa komt niet binnen, want hij is drie jaar geleden overleden en heeft mam daarmee een wees gemaakt. Gelukkig hebben we nog een opa en oma van mijn vaders kant. Die met dat halve been.

"Wat als ze me iets aandoen?" Lee maakt zich hardop zorgen over onze opdracht. Ze ziet het niet zo zitten om bij twee terroristen in huis te gaan wonen. Wat is er mis met haar? Het lijkt mij echt supercool om zo undercover te kunnen.

Pap legt beschermend zijn hand op haar knie. "Zolang jij in je rol blijft gebeurt er niks."

"Eigenlijk is het niet eerlijk," vind ik. "Ik dacht dat ik hier de actrice was." Ik had veel beter dan Lee een Engelse uitwisselingsstudente kunnen spelen. Zelfs een Schotse, Welshe of Ierse als ze dat gewild hadden. Lee heeft alleen maar haar eigen accent.

"Ooit komt de dag dat jij je acteertalenten kunt inzetten om de grootste criminelen te ontmaskeren. Dit is pas jullie eerste opdracht."

Ik kijk pap kwaad aan. Dat zegt iedereen steeds. En ik weet wel dat ik klein moet beginnen, maar zo klein als bij de post? Ik had beter loodgieter kunnen spelen, daar hadden we nog meer aan gehad dan aan de postbode. Wat zou er op de doos van zo'n bom staan? Pas op, ontploffingsgevaar?

Pap is niet gediend van mijn reactie. "Als je er niet tevreden mee bent dan kan ik er ook voor zorgen dat je helemaal geen opdrachten meer krijgt. Aan jou de keuze."

Ik sta op. Waar ik nu behoefte aan heb is de vloerbedekking in mijn kamer en een nieuwe sessie Mijn Hoofd Leeg Maken. Binnen een paar tellen ben ik boven en laat ik me op de grond zakken. Tranen stromen over mijn wangen. Snel trap ik de deur dicht om te voorkomen dat iemand me zo ziet. Het is ook te stom voor woorden. Het kleine zusje dat huilt omdat haar zussen weer eens voorrang krijgen.

En dan bedenk ik het. Ik ben niet dom, maar terroristen en criminelen wel. Het verbaast me niks als ze inderdaad potentiële bewijsstukken via de post versturen. De tranen stoppen en mijn plafond wordt weer helder zichtbaar. Ik word de beste postbode ooit. Die twee schurken kunnen hun koffers maar beter vast pakken voor de gevangenis. Als postbode kan ik wat er buiten het huis gebeurt beter in de gaten houden dan Lee en ik kan natuurlijk op eigen houtje uitvogelen war die gasten in hun vrije tijd doen. Hier komt Sydney Donovan, topspion in wording en postbode in opleiding.

- - -

A/N Lieve lezers, het gaat momenteel erg slecht met mijn oma. Ik zal wel proberen om op de gebruikelijke dagen een hoofdstuk te posten, maar mochten er onverwachte dingen gebeuren dan kan het zijn dat het een keer een dag later komt. Dus dan weten jullie dat vast. Tot bij het volgende hoofdstuk!

Update: inmiddels gaat alles weer goed, maar bedankt voor alle lieve reacties!